‍ تفکر

‍ #تفکر
#شبر

تفکری که #امیر_المومنین علیه السّلام دربارۀ آن می‌فرماید:
انسان را به نیکی می‌خواند،
گاهی تفکر در حسنات و سیئات است و گاهی تفکر در صفات و افعال الهی است.
در قسم اول؛
انسان در مورد حسنات خویش می‌اندیشد که کاملند یا ناقص آیا به پای بدیهای او می‌رسند یا نه؟
از #شرک و شک خالص هستند یا آلوده به شرک و شک می‌باشند؟
چنین تفکری حتما #انسان را به اصلاح و جبران نواقص می‌خواند.
همچنین هنگامی که در بدیها و عقوبتهائی که به دنبال دارند و دوری از خدا که ثمره آنهاست تفکر می‌کند.
این تفکر او را به خودداری از #گناه و تدارک آنها به وسیله ندامت و #توبه می‌خواند.
در قسم دوم؛
تفکر در صفات و افعال الهی چون لطف و احسان او به بندگان با نعمتهای کامل و گسترده، با تکالیفی که همه در حد طاقت انسانند،
تفکر در اینکه او به خاطر اعمال کوچک و ناچیز بندگان وعده پاداش بزرگ و ستایش نیکو فرموده، زمین و آسمان و هر چه را بین آنهاست مسخّر بشر نموده.
چنین تفکری انسان را به نیکی و عمل به نیکی خوانده او را به طاعات ترغیب، و از معصیتها باز می‌دارد.

سید عبدالله شبر
کتاب اخلاق، ص ۴۴۱