ما از نسلِ دلخوشی هایِ ساده و گریه هایِ بی صدایِ یواشکی ب

ما از نسلِ دلخوشی هایِ ساده و گریه هایِ بی صدایِ یواشکی بودیم. نسلِ لِی لی و قایم باشک و هفت سنگ. دوره لاکچری هایی که نهایتا یک شکلات سکه ای، دوغِ آبعلی یا انگشترِ آبپاش بود. نسلِ دفتر هایی که فانتزی نبود و نوار کاسِت هایی که خودش را در اوجِ احساس‌مان، جمع می‌کرد. نسلی که با یک تیله یا بادکنک شاد می شد و یک آتاریِ دستی قله آرزوهایش بود..
ما کم توقع ترین نسلِ تاریخ بودیم. نسلِ بد اقبالی که هرچیز را زیاد دوست داشت، یا فیلتر می‌شد یا سرطان زا بود...