در گــیرودار 40 سالـگـــے بعد از یـڪــ روز سخت ڪــارے و خ

در گــیرودار 40 سالـگـــے بعد از یـڪــ روز سخت ڪــارے و خلاصـــے از ترافیـڪــ
بـــہ خانـــہ مـــےآیـــے درب را باز میڪـنـــے
منتظر نگـاه خندانـــہ دخترت هستـــے
همین هم مـــےشود
همان لبخند همیشگـــے
ڪـــہ تو را از هر خستگـــے روزانـــہ رها مـــےڪـــند
بـــہ این فڪـــر مـــےڪـــنـــے ڪـــہ چقد سختـــے ڪـــشیدے
چقد تنـہـایـــے ڪـــشیدے تا بتوانـــے این روزها را ڪـــنارش باشـــے و ڪــنارت باشد
ڪـُـتت را در مـــےآورے ، آبـــے بـــہ صورت میزنـــے
برایت چاے میریزد
از همان هایـــے ڪـــہ دوست دارے و عطر هل دارد
مـــےنشیند ڪـــنارت
پیشانـــےاش را میبوســـے
حس داشتن آرامش در ڪــنارش ، همانـــے ڪـــہ همیشــــہ میخواستـــے

اما ناگـہـان خانـــہ چقد آرام به نظر مـــےرسد
امروز از آن دخترڪ بازیگوشـــہ لجبازه همیشگـــے انگار خبرے نیست
سراغ دخترت را میگیرے
بـــہ اتاقش میروے
میبینـــے ڪـــنج تخت در خودش مچالـــہ شده
ڪـــنارش مینشینـــے
در آغوشش میگیرے
بـــہ چشمانش نگاه میڪـــنے
قلبت درد میگیرد از این چشمان غم آلود
حال دخترڪـــت را میپرســـے
دخترت امّا طفره مـــےرود از جواب دادن
و تو همچنان مشتاق دانستن
آخرسر لب باز مـــےڪـــند
مـــےگوید پدر:

من عاشقش بودم اما او عاشقم نبود
مـہـربان بودم برایش اما او سنگدل ترین بود بامن
و قطره اشک گرمی از گونه اش جارے مـــےشود
پشت انگشتانت را به روے گونـــہ اش میڪــشـــے
در یـڪــ لحظـــہ انگـار زمان از حرڪـــت مـــےایستد
دلت مـــےلرزد
قلبت تیر میڪشـــہ
نمیدونـــے چـــی باید بگـــے
ولـــے مجبورے پیش دخترت بخندے و شاد باشے،
بـــہ این شادے مـــےگن:

" اوج بدبختی"