من درسکوت ممتد خویش دستان خورشید را گرم میکنم وگاه گاه فو

# من درسکوت ممتد خویش دستان خورشید را گرم میکنم وگاه گاه فواره های وحشت وهجوم سنگین حرفهای زننده ی آزمیان به گودالهای بیخیالی کهکشان دفن میکنم...
سرزمین من،امتدادزخم های بجا مانده ی قابیل خوفناک بشریت است.
ودیر گاهی است که گل های سوسن ویاس راندیده است...من درتکاپو خواهم ماند...
وآیه های یاس را که زمزمه اش گوش دلم را کرکند نمی توانم بپذیرم...های آدمای وسوسه انگیز دروغین!
شماهاتشنگان زخم زننده بر پیکره ی روح منید...
شماها دروغی ترین تصویرهای نمایش افلاکید!
دور شوید،بسیار دور!
من در تکاپو میمانم
ومی دانم که غربت اندوه ودرد بی درمان وخوشید روزگاری به پایان میرسدوعروسی محال خورشیدومهتاب درتالار چشم های کبوتران رهاشده در بادبرگذار میگردد.
تو از تکاپو چه میدانی؟
هیچی.
آری!این منم که دستان سرد خورشید رادر دستان گرم مهتاب قرار میدهم واز وصلت این دوطفی بنام انسانیت تولد خواهد شد.
وخدا،خدای که سخت مشتاق تولدهدف غایی خلقت خویش است نرا تحصین خواهد کرد...
میدانم که این طفل،عریان وبی پناه خواهدماندومیدانم دیری نخواهد پاییدتوسط مخوف ترین تابوی زمین اسیروزندانی می شود...شاید خدایاری اش همانگونه ابراهیم را....!واینک
من پایان راه خویش رادر کهکشان بی مرزو لایتناهی بسوی حقیقت آفرینش که موج های حامل عشق اند سفر خواهند کرد.
سوگوارانه دور خواهم شداز زمین سنگ دلان،خرافاتیان وبت پرستان بی حیا!
مجید__نامجو❤ 🌹