از شمعدونے هاے رنگاوارنگ ڪنار پنجرہ بگیر تا موهاے بلند مش

از شمعدونے هاے رنگاوارنگ ڪنار پنجرہ بگیر تا موهاے بلند مشڪیم اندازہ ے هزار سہ شب در ملڪوت دوستت دارم من چنان عاشق شدہ ام ڪہ از ترس اینڪہ مبادا عطر تنت از لباسهایت بپرد ان ها را نمیشورم اسم تو چنان جولان دهندہ ے شادے هاست ڪہ تا صدایت میزنم چیزے در روحم پرواز میڪند بع سمت ابدیت من اما...ماندہ ام میان تمام این سختگے هاے سخت و این وضعیت نامتعادل تورا چگونہ هروز بع اسان ترین شڪل ممڪن عاشقانہ عاشق میشوم؟ مردانہ بودنت را هزار بار ستایش ڪردہ ام اما در وصف تو گفتن هرچقدر بنویسم حملات و ڪلمہ ها شرمندہ ے تو میشنوند تو انقدر ڪمال یافتہ اے ڪہ پوچے هم با تو پر است از فلسفہ ے عقلانے عشق و قلب اصلا تو پیامبرانہ بر من نازل شدے تا نشانم خدا گاهے معجزہ هایش را در قالب مردے عاشق شڪست ناپذیر جلوہ میدهد جلوہ ے مطلق معجزہ ے عشق! بذرهاے خندہ هایت را گلدان هاے صورتے احساسم ڪاشتہ ام و هروز با رویاے خیس پیر شدن با تو ابشان میدهم... عشق تو هزار یڪ شب هاییست با سہ شب بیشتر عاشقانہ ڪہ نوشتنش باید هزار سال طول بڪشد تا ناب و عاشقانہ باشد...از جنس مثنوے... شاید هم فروغ گاهے هم مشیرے نیما یا سهراب تو خودت مثنوے جدا از تمام شاعران قرن ها و معاصرے

شادی پی نوشت :
زمستان است بی برگی بیا ای باد نوروزم
بیابان است تاریکی بیا ای قرص مهتابم