شدیم مثل اون بچه یتیم محله،

شدیم مثل اون بچه یتیم محله،
هی میزنن تو سرمون،
هی بیکسی‌مون رو به رُخ می‌‌کشن،
هی زخم میزنن،
هی زخم میزنن،
هی زخم میزنن..
ما هم فقط میریزیم تو خودمون،
جیکمون هم درنمیاد،
به حدی که میرسه به گلو و آماده میشه برا انفجار..
وقتی تنها شدیم،
یه گوشه کِز میکنیم،
زانوی غم بغل میکنیم،
و گلایه از یتیمی..
آی درد داره،
آی درد داره،
آی درد داره بی‌کسی..
زار زار گریه میکنیم،
و دریغ از یه دست، که نوازش کنه این موهای بهم ریخته از روزگار رو..
بسوزه ریشه بی‌کسی...