آمد و چون خواب پیش چشم های من نشست

آمد و چون خواب پیش چشم های من نشست
دست هایم را گرفت آن آرزوی دوردست !

با نگاهی بغض هایم را در آغوشش گرفت
شعر خواند و درصدایش " دوستت دارم " شکست 

هم به خنده خواند : آخر دور ما هم می رسد
هم به گریه گفت : دلگیرم از این دنیای پست

" عالمی از نو بباید ساخت وز نو آدمی
آدمی در عالم خاکی نمی آید به دست " 

زیر لب این بیت حافظ را برایم خواند و بعد ...
چشم هایش را که در من خیره بود آرام بست

خواستم از خستگی هایم بگویم پیش او !
آمدم لب وا کنم دیدم که او هم خسته است