آدم ها بی خبر می روند، بی صدا، بدون هیاهو، طوری که آب در

آدم ها بی خبر می روند، بی صدا، بدون هیاهو، طوری که آب در دل کسی تکان نمیخورد …
نه مثل قدیم جارچی ها در بوق و کرنا میکنند و بر طبل ها میکوبند که بدانید و آگاه باشید که کسی قصد رفتن دارد…
و نه مثل این روزها رسانه ها رفتن آدم ها را به چالش می کشند و از عواقبش به دیگران هشدار می دهند
فقط در یک صبح آفتابی یا شاید در غروبی که باران دل انگیزی میبارد یا یک شب پرستاره، یکدفعه میفهمی که دیگر یک نفر را کنارت نداری …
از فردایش هم دوباره آفتاب می آید، باران های دل انگیز می بارند، شب های پر ستاره
می آیند، درختها سرسبز می شوند، گل ها میرویند، فصل ها تغییر می کنند و هیچ اتفاقی در جهان متوقف نمیشود
فقط… تو تنهایی!
فقط تو، یک نفر را که فکر میکردی برای همیشه کنارت میماند از دست داده ای …
راستش آنهایی که زیادی خاطر جمع اند
آنهایی که فکر می کنند داشته هایشان همیشگی ست و یادشان رفته عشق مراقبت می خواهد …
در دوئل با زندگی اولین تیر را میخورند!