یادت که می وزد خود پاییز می شوم

یادت که می‌وزد خود پاییز می‌شوم
از بغضهای سرزده سرریز می‌شوم

زرد است رنگ رویم و خون است رنگ دل
بی تو غروب سرد و غم‌انگیز می‌شوم

کافر به عشق می‌شوی و در نگاه شهر
من یک دروغ مصلحت‌آمیز می‌شوم

لاجرعه سر بکش غزلم را که دم‌به‌دم
از گوشوار یاد تو آویز می‌شوم

وقتی پرنده می‌شوی و می‌پری به اوج
"تنهاترین مترسک جالیز می‌شوم"* اما نه!... آسمان تویی و من پرنده‌ات
در آبی نگاه تو ناچیز می‌شوم

پیچیده عطر موی تو در دامن نسیم
در پای این خیال، فدا نیز می‌شوم 🍂 هما توکلی پور