سلام میکنم. بار دوم است. حتی برنمیگردد نگاهم کند اما لحن

سلام میکنم. بار دوم است. حتی برنمیگردد نگاهم کند اما لحن جوابش آرامم میکند. با بچه ها خداحافظی میکنم و از کنارش از چهارچوب در رد میشوم.
نزدیک در خروجی که میشوم صدایم میزند...
برمیگردم. تکیه داده با چهارچوب آهنی...
چند جمله ای رد و بدل میشود...
دلم میخواهد دنیا همینجا میان حرف های بیربطی که بهانه اند برای ثانیه ای بیشتر کنارش بودن، بایستد...
مهم نیست چه میگوییم...
مهم است چشمهایمان چه میخوانند...