حرف باید از دل برآید تا لاجرم بر دل نشیند. این را هر وقت

حرف باید از دل برآید تا لاجرم بر دل نشیند. این را هر وقت قلم به دست میگرفتم، تذکر میداد. و حالا به سبک تمام نامه هایی که این سالها توی صفحات سفید سر رسیدها برایتان نوشته ام اینجا مینویسم:
آقای مهربانم! سلام... تولدتان مبارک...
آقا اجازه ما دلمان تنگ میشود...
ما هر روز که چشم باز میکنیم و یادمان می آید که شما را حتی در خواب هم ندیده ایم دور از چشم اغیار اشک میریزیم...
آقا اجازه!
ما هر شب که میخواهیم بخوابیم یادمان میفتد که یک روز دیگر گذشت و شما نیامدید و سرمان را فرو میکنیم در بالشت و اشک می ریزیم...
آقا اجازه!
ما هر سال موقع خوردن نذری نیمه شعبان پنهانی اشک میریزیم که مزاحم شادی آدمها نشویم...
ٱقا اجازه! ما حتی امسال هم که قرنطینه مان کرده اند و محرومیم از شادی و چراغانی شهر اشک میریزیم...
آقا اجازه ما به یادتان که میفتیم اشک میریزیم...
و وقتی هم یادمان می آید که یادتان نبوده ایم اشک میریزیم... آقا اجازه!
ما آدمهای زبان بسته ای هستیم...
ما اشکمان دم مشکمان است...
درست که بی دست و پاییم و نتوانسته ایم بعد از هزار و اندی سال که از نبودتان گذشته هنوز ۳۱۳ تا یار برایتان دست و پا نکرده ایم...
درست که نتوانستیم عالمی را بخاطر نبودتان بهم بریزیم...
درست که نتوانستیم عالمی را مهیای ظهورتان کنیم...
درست که از ساختن خودمان هم عاجز مانده ایم...
اما آقاجان!
ما دوستتان داریم...
ما به شما نیاز داریم...
دنیایی نیازمند شماست حتی اگر نفهمد...
آقاجان! قول میدهیم آدم شویم...
قول میدهیم بزرگ شویم...
قول میدهیم...
فقط بیایید...
آقا اجازه! ما دلمان تنگ میشود...
همیشه و هر روز... #آقا_بیا #اللهم_عجل_لولیک_الفرج #نیمه_شعبان
#ThePromisedSaviour