آن هنگام که کودک بودم

آن‌ هنگام که کودک بودم
دست چپم دوست داشت
مانند دست بچه‌پولدار همسایه‌مان
او هم ساعتی داشته باشد.
بهانه می‌گرفتم
مادرم به‌ناچار مچ دستم را
گاز می‌گرفت.
با جای اثر دندان‌هایش
بر روی مچ دستم
ساعتی درست می‌کرد!
آی...! که شادمانی می‌کردم.
بزرگ که شدم،
دست چپم
ساعت‌های واقعی زیادی به خود دید،
امّا هیچ‌یک
مانند ساعت جای دندان مادرم
بر روی مچ و دستم
آنچنان من را شادمان نکردند...


له‌ کاتێکدا که‌ منداڵ بووم... ده‌ستی چه‌پم حه‌زی ئه‌کرد؛
وه‌ک ده‌ستی منداڵی پۆشته‌ی دراوسێمان
سه‌عاتێکی تیا بێ ئه‌ویش...
وڕکم ئه‌گرت!
دایکم ناچار گازی ئه‌گرت،
له‌ مه‌چه‌کم؛
به‌ جێگه‌ی ـ دان ـ
سه‌عاتێکی بۆ ئه‌کردم...
ئای...! که‌ دڵخۆشی ئه‌کردم!
که‌ گه‌وره‌ بووم؛
ده‌ستی چه‌پم
زۆر سه‌عاتی راسته‌قینه‌ی جوانی بینی
به‌ڵام هیچیان،
وه‌ک سه‌عاتی جێگه‌ دانی دایکم،
له‌ سه‌ر قۆڵ و ده‌ستم
وه‌ها دڵخۆشیان نه‌کردم...

شێرکۆ بێکەس