رساندن مورچه به خانه اش!
رساندن مورچه به خانه اش!
یکی از بزرگان به من می گفت مرحوم آقا میرزا جواد آقا مرد عجیبی بوده و کسانی که در جبهه بودند و ایشان را در جبهه دیده اند و کارهایشان را در جبهه دیده اند، متوجه می شدند که ایشان از لحاظ معنوی ، خیلی بالا بوده است و حضرت امام ره نیز ایشان را خیلی دوست داشتند. آن اقا به من می گفت ایشان برای درس آمده بودند در صحن مطهر در مدرسه آقا میرزا جعفر و وقتی وارد جلسه شدند ، ناگهان برگشتند و گفتند صبر کنید الان می آیم. رفتند و هفت هشت ده دقیقه ای طول کشید و برگشتند و درسشان را گفتند؛ اما قبل از درس یک عذر خواهی از طلبه ها کردند که ببخشید که ده دقیقه شما را معطل کردم . گفتند من وقتی وارد جلسه درس شدم ، یک مورچه به عبایم بود و من این مورچه را از خانه به اینجا آورده ام ،حال اگر درس بگویم ، این مورچه سرگردان می شود و خانه اش را گم می کند ، من رفتم خانه و مورچه را به خانه اش رساندم.
انسان اگر دل داشته باشد ، اینطور می شود . آنگاه معنا ندارد که غیبت و تهمت و شایعه پراکنی و آبروی کسی را بردن و مال کسی را خوردن و توهین کردن در زندگی او باشد.
اگر غیبت می کنید و تهمت می زنید و اگر توهین می کنید و اگر بد اخلاق هستید ، بدانید که دل ندارید . دل و قلبی که شما را زنده نگه می دارد ، حیوان ها نیز دارند و مرادمان این دل نیست ، بلکه مراد دلی است که ابزار برای روح واقع شود.
این قلب گاهی خودسر است و گاهی تابع شیطان است و گاهی تابع نفس امّاره است و همین است که گفتم :{فَوَيْلٌ لِلْقاسِيَةِ قُلُوبُهُمْ مِنْ ذِكْرِ اللَّهِ} یعنی وای به این دل ،این دلی که باید نور خدا در او باشد ، کارش به اینجا رسیده که غیبت می کند، تهمت می زند و شایعه پراکنی می کند و مال مردم می خورد و آبروی مردم را می برد . وای به این دل! این دل باید برسد به آنجا که آقا میرزا جواد بشود و آقای شیخ مرتضی مظاهری شود و او بگوید این مورچه نباید سرگردان باشد و من نباید مورچه را سرگردان کنم و این بگوید چرا برگ درخت را کندی.
آنگاه کار به جاهای خوبی می رسد.
#کتاب #معرفة_النفس جلد اول
#آیت_الله_مظاهری
یکی از بزرگان به من می گفت مرحوم آقا میرزا جواد آقا مرد عجیبی بوده و کسانی که در جبهه بودند و ایشان را در جبهه دیده اند و کارهایشان را در جبهه دیده اند، متوجه می شدند که ایشان از لحاظ معنوی ، خیلی بالا بوده است و حضرت امام ره نیز ایشان را خیلی دوست داشتند. آن اقا به من می گفت ایشان برای درس آمده بودند در صحن مطهر در مدرسه آقا میرزا جعفر و وقتی وارد جلسه شدند ، ناگهان برگشتند و گفتند صبر کنید الان می آیم. رفتند و هفت هشت ده دقیقه ای طول کشید و برگشتند و درسشان را گفتند؛ اما قبل از درس یک عذر خواهی از طلبه ها کردند که ببخشید که ده دقیقه شما را معطل کردم . گفتند من وقتی وارد جلسه درس شدم ، یک مورچه به عبایم بود و من این مورچه را از خانه به اینجا آورده ام ،حال اگر درس بگویم ، این مورچه سرگردان می شود و خانه اش را گم می کند ، من رفتم خانه و مورچه را به خانه اش رساندم.
انسان اگر دل داشته باشد ، اینطور می شود . آنگاه معنا ندارد که غیبت و تهمت و شایعه پراکنی و آبروی کسی را بردن و مال کسی را خوردن و توهین کردن در زندگی او باشد.
اگر غیبت می کنید و تهمت می زنید و اگر توهین می کنید و اگر بد اخلاق هستید ، بدانید که دل ندارید . دل و قلبی که شما را زنده نگه می دارد ، حیوان ها نیز دارند و مرادمان این دل نیست ، بلکه مراد دلی است که ابزار برای روح واقع شود.
این قلب گاهی خودسر است و گاهی تابع شیطان است و گاهی تابع نفس امّاره است و همین است که گفتم :{فَوَيْلٌ لِلْقاسِيَةِ قُلُوبُهُمْ مِنْ ذِكْرِ اللَّهِ} یعنی وای به این دل ،این دلی که باید نور خدا در او باشد ، کارش به اینجا رسیده که غیبت می کند، تهمت می زند و شایعه پراکنی می کند و مال مردم می خورد و آبروی مردم را می برد . وای به این دل! این دل باید برسد به آنجا که آقا میرزا جواد بشود و آقای شیخ مرتضی مظاهری شود و او بگوید این مورچه نباید سرگردان باشد و من نباید مورچه را سرگردان کنم و این بگوید چرا برگ درخت را کندی.
آنگاه کار به جاهای خوبی می رسد.
#کتاب #معرفة_النفس جلد اول
#آیت_الله_مظاهری
۳۴.۹k
۱۲ آبان ۱۳۹۹
دیدگاه ها (۱۲)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.