پدر ای آرامِ جانم یادِ تو افسانه شد

پدر ای آرامِ جانم یادِ تو افسانه شد
آنقدر گشتم به دورت تا دلم پروانه شد

شعمدانی گوشه ی ایوانِ خانه جان سپرد
قصر بود این دل ولیکن تا ابد ویرانه شد


اشکهایم میچکد از غم به روی خانه ی قبرت
سوختم در آرزویت خانه ام غمخانه شد

دردمندم میروم صحرا به صحرا در پی ات
چون تو را پیدا نکردم جای من غم خانه شد

مینشینم من به یادت روز ها و ماه ها
همدم من تا قیامت درد و غم و غصه شد

رد پای اشکِ من در شعرِ پدر باقی است
هق هقِ من در ردیفِ این غزل مردانه شد

کاش میشد تا ابد با من بمانی پدرم
از همان روزی که رفتی قلب من ویرانه شد