همه کار کردیم تا آدم ها را مطابق میلمان عوض کنیم و همه را

همه کار کردیم تا آدم‌ها را مطابق میلمان عوض کنیم و همه راهی رفتیم تا از آدم‌ها فاصله بگیریم و در انتها نه قادر به تغییر آن‌ها بودیم، نه صرف‌نظر کردن و فاصله گرفتن از آن‌ها و پناه بردن به دورترین جزایر جهان، ممکن بود.
حقیقت این است که ما ناگزیریم آدم‌ها را با خوبی و بدی و کم یا زیادشان بپذیریم. بپذیریم که گاهی حسودند، گاهی مهربان، گاهی بی‌حوصله، گاهی بداخلاق و گاهی آماده‌ی رونمایی از تمام خصلت‌های شایسته‌ای که دارند. ما ناگزیریم آدم‌ها را همینگونه که هستند دوست بداریم چون دوست داریم خودمان هم همینگونه که هستیم دوست داشته شویم، با تمام نقاط قوّت و ضعفی که داریم.
اگر تغییری هست، باید از خودمان آغاز شود، که مدار منحنی کائنات از ما آغاز می‌شود.
نه ما کامل و بی‌نقصیم، نه آدم‌ها! نه ما دوست داریم دیگران دست به تغییرمان بزنند، نه آدم‌ها! در عین تمام تفاوت‌هایی که هست، مثل همیم؛ آدم‌هایی که هیچ کدامشان بدون ایراد نیستند، هیچ‌کدامشان!