دوست داشتن تمام دارایی من در 36 سال زندگی بود...

دوست داشتن تمام دارایی من در 36 سال زندگی بود...
همه چیزی که داشتم...
و عشق تمام دارایی آدم را از آدم میگیرد...
روبه روی من مردی ایستاده بود که خسته از همه جا از من عشق طلب میکرد...
تمام دارایی ام را...
آدم در لحظه های سخت زندگی باید تصمیماتی بگیرد که گاهی فکرش را هم نمیکند...
خیلی وقتها فکر میکنم نمیشد جواب رد بدهم؟
حساب و کتاب کنی میبینی میشد...
من آدم حساب و کتاب نبودم اما برای او حساب و کتاب کردم تا بداند برخلاف تمام حسابها تصمیم میگیرم...
پس گفتم:قبول...
و همه دارایی 36 ساله ام را بخشیدم...
شاید کم بود...
اما همه اش بود...
ذره ای هم برای روز مبادا کنار نگذاشته بودم...
دربست دلم را سپردم به عشق...
و حالا بعد از رفتنش تنها چیزی که دارم:
یک دل عاشق است...
یک یارجان که جای خالی اش را اشک پر میکند...
و دنیایی خاطره ضبط شده...
کم هم نیست...
آدم ناشکری نیستم...
ولی گاهی وقتها میگویم: اگر دارایی ام بیشتر بود میماند؟