روزی معلم از دانش آموزانش پرسيد:

روزی معلم از دانش آموزانش پرسيد:
آيا ميدانيد چرا وقتي انسان ها با هم دعوا ميکنند
سر يک ديگر داد ميزنند؟
يکي گفت: شايد به اين خاطر که می خواهند
سخن خود را به هم بقبولانند
يکی ديگر گفت: شايد ميخواهند بگويند زور من بيشتر است
و هر کدام چيزی گفتند ولی هيچ کدام جواب معلم نبود
معلم سخنش را ادامه داد و گفت:
وقتی آدم ها با هم دعوا ميکنند قلب هايشان از هم دور ميشود
وديگر صدای هم ديگر را نميشنوند
به همين خاطر بر سر هم داد مي زنند در واقع جسم های
آن ها به هم نزديک است ولی قلب ها دور
ولی وقتی قلب ها به هم نزديک باشد
ديگر احتياجی به داد زدن نيست احتياجی
به نزديک بودن هم نيست حتی گاهی
احتياج به حرف زدن هم نيست
اگر دو نفر که همديگر را دوست دارند پيش هم باشند
فقط با چشم هايشان هم ديگر را ميبينند
و با قلب ها يشان با هم حرف ميزنند
ديگر زبان به کار نمی آيد و اين زيبا ترين نوع حرف زدن است.