با تمام توان فریاد میکشید و میان فریاد هایش اشک میریخت...

با تمام توان فریاد میکشید و میان فریاد هایش اشک میریخت... 
کسی نبود بگوید آرام باشد! 
کسی نبود او را با حداقل با حرف آرام کند.. 
تنها بود.. 
از اطراف هیچ صدایی ب جز صدای فریادهای سوزناکش شنیده نمیشد... 
گویی گرد مرگ پاشیده بودند بر اطراف این جوانِ پیر... 
موهایش ب ناگاه سفید شد... 
تک تک تارهای موهای کوتاهش ب ناگاه سفید شد... 
همچو پیری ک سالیان دراز است ک رنگ ب موهایش ندیده... 
گویی کسی برایش آینه گرفته بود.. 
ب روبرو ک نگاه می انداخت...
جوانی پیر و ناتوان با چشمانی بی فروغ را میدید... 
ک با بغض در گلو ب او نگاه میکرد.. 
ب او دقت کرد.. 
ب نوع نگاهش.. 
ب صورتش.. 
ب موهایش.. 
همه با او فرق داشتند اما شبیه ب او بودند... 
ظاهر او با تمام تفاوت ها بسیار مشابه ب او بود... 
او... 
خودش بود... 
خودش بود ک اینگونه تغییر کرده بود... 
فریاد زد.. 
این بار از درد... 
از درد دیدن خود.. 
از درد بد بودن حال خود.. 
و... 

با صدای بلند ضربان قلبش، و صدای فریاد خودش.. 
از خواب پرید.. 
کابوسی نابودکننده...