ﺳﻤﻦ ﺑﻮﯾﺎﻥ ﻏﺒﺎﺭ ﻏﻢ ﭼﻮ ﺑﻨﺸﯿﻨﻨﺪ ﺑﻨﺸﺎﻧﻨﺪ

ﺳﻤﻦ ﺑﻮﯾﺎﻥ ﻏﺒﺎﺭ ﻏﻢ ﭼﻮ ﺑﻨﺸﯿﻨﻨﺪ ﺑﻨﺸﺎﻧﻨﺪ
> ﭘﺮﯼ ﺭﻭﯾﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺯ ﺩﻝ ﭼﻮ ﺑﺴﺘﯿﺰﻧﺪ ﺑﺴﺘﺎﻧﻨﺪ
ﺑﻪ ﻓﺘﺮﺍﮎ ﺟﻔﺎ ﺩﻝﻫﺎ ﭼﻮ ﺑﺮﺑﻨﺪﻧﺪ ﺑﺮﺑﻨﺪﻧﺪ
> ﺯ ﺯﻟﻒ ﻋﻨﺒﺮﯾﻦ ﺟﺎﻥﻫﺎ ﭼﻮ ﺑﮕﺸﺎﯾﻨﺪ ﺑﻔﺸﺎﻧﻨﺪ
ﺑﻪ ﻋﻤﺮﯼ ﯾﮏ ﻧﻔﺲ ﺑﺎ ﻣﺎ ﭼﻮ ﺑﻨﺸﯿﻨﻨﺪ ﺑﺮﺧﯿﺰﻧﺪ
> ﻧﻬﺎﻝ ﺷﻮﻕ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﭼﻮ ﺑﺮﺧﯿﺰﻧﺪ ﺑﻨﺸﺎﻧﻨﺪ
ﺳﺮﺷﮏ ﮔﻮﺷﻪ ﮔﯿﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﭼﻮ ﺩﺭﯾﺎﺑﻨﺪ ﺩﺭ ﯾﺎﺑﻨﺪ
> ﺭﺥ ﻣﻬﺮ ﺍﺯ ﺳﺤﺮﺧﯿﺰﺍﻥ ﻧﮕﺮﺩﺍﻧﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﺩﺍﻧﻨﺪ
ﺯ ﭼﺸﻤﻢ ﻟﻌﻞ ﺭﻣﺎﻧﯽ ﭼﻮ ﻣﯽﺧﻨﺪﻧﺪ ﻣﯽﺑﺎﺭﻧﺪ
> ﺯ ﺭﻭﯾﻢ ﺭﺍﺯ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﭼﻮ ﻣﯽﺑﯿﻨﻨﺪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﻨﺪ
ﺩﻭﺍﯼ ﺩﺭﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﺭﺍ ﮐﺴﯽ ﮐﻮ ﺳﻬﻞ ﭘﻨﺪﺍﺭﺩ
> ﺯ ﻓﮑﺮ ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﺪﺑﯿﺮ ﺩﺭﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﺭ ﻣﺎﻧﻨﺪ
ﭼﻮ ﻣﻨﺼﻮﺭ ﺍﺯ ﻣﺮﺍﺩ ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﺮ ﺩﺍﺭﻧﺪ
>ﺑﺪﯾﻦ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺣﺎﻓﻆ ﺭﺍ ﭼﻮ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻣﯽﺭﺍﻧﻨﺪ
ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺣﻀﺮﺕ ﭼﻮ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻥ ﻧﯿﺎﺯ ﺁﺭﻧﺪ ﻧﺎﺯ ﺁﺭﻧﺪ
> ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺩ ﺍﮔﺮ ﺩﺭﺑﻨﺪ ﺩﺭﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﺭﻣﺎﻧﻨﺪ