شب نخواب،غم هایِ بی پایانِ ماهیچگاه،بِ پایان نمیرسد..

شب‌نخواب،غم‌هایِ‌بی‌پایانِ‌ماهیچگاه،بِ‌پایان‌نمیرسد..
خورشیدِآسمان،دیگرنیازی‌بِ‌طلوعت‌نیست،چشمان مابِ‌سیاهیِ‌شب‌عادت کرده.
سیاهی‌ریشه‌کرده‌دروجودما،ماهم ریشه کردیم درسیاهی،کمرمان،زیرِ تبرِ زمانه خم‌شده..
مامحکومیم بِ سیاهی،مامحکومیم بِ شب،مامحکومیم بِ بی‌پایانیِ زخم‌ها.
مامحکومیم بِ حکم ناعادلانه زندگی..
معلق غوطه‌وریم میان دردُ خفقان،طنابِ دارِ این روزها نه میکشد،نه خلاصمان میکند..
مامردگانِ زنده این شبُ،این سیاهی‌ایم.
مابازماندگانِ تکه‌هایِ له شده،ایم،ماشکسته هایِ قلب‌هایِ سردُ سنگ شده بی تپشیم..
مادردیم دردماست،مارنجیم،ماپایانیم..
ساعت هاچرانمیخابید؟
این زیستن‌های بیهوده را نیاز بِ شمارش نیست؟