یک نفر هست که غذای محبوبمان را بهتر از همه درست می کند .

یک نفر هست که غذای محبوبمان را بهتر از همه درست می‌کند .
قیمه‌اش ، قورمه سبزی‌اش ، فسنجانش درجه یک است .
او می‌شود معیار ، می‌شود متر ما برای اندازه گرفتن کیفیت آن غذای خاص ،
وقتی با دستان بقیه آدمهای دنیا آماده شوند .
هرچقدر هم لذت ببریم ، آخرش به خودمان یا بقیه می‌گوییم
ولی دستپخت فلانی چیز دیگری است .
(تا ابد سلام به ته دیگ ماست و تخم مرغ حضرت مادر)

قصه به همین سادگی است .
یک جایی از شهر هست که حالمان آنجا بهتر است .
یک نویسنده هست که بیشتر از همه دوست داریم .
یک قسمت از بدن یار هست که لمسش ، بوسیدنش با همه نقاط فرق دارد
- مثلا گردن دلبر ، چهار انگشت پایین تر از گوش چپش- .
منظورم این است که بخشی از تنهایی ما نتیجه همین قاعده است .
یک جای زندگی ، یک نفر "دوستت دارم" را با لحن و صدا و حس و حالی می‌گوید
که برای همیشه معیار می‌شود .
بعد ، بقیه ابراز علاقه‌ها را ناشنیده رد می‌کنیم
که کسی نگفته که باید گفته باشد .
عادت می‌کنی به تنهاتر شدن .
وانمود می‌کنی منتظر هیچکس نیستی
و چه دردی دارد اگر بدانی آن حرفهای روشن علاقه ،
آن لحظه طلایی خواسته‌شدن تکرار نخواهد شد .

از ما که گذشت ، شما حواستان باشد خودتان را عادت ندهید به هیچ معیاری .
در لحظه زندگی کنید که دیروز مرده است و فردا هنوز به دنیا نیامده ...
همین .

👤حمیدسلیمی

#Romantic_Time