ﺭﻭﺯﻯ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﯿﺴﻰ (ﻉ ) ﺍﺯ ﺻﺤﺮﺍﯾﻰ ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ. ﺩﺭ ﺭﺍﻩ

ﺭﻭﺯﻯ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﯿﺴﻰ (ﻉ ) ﺍﺯ ﺻﺤﺮﺍﯾﻰ ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ. ﺩﺭ ﺭﺍﻩ
ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕﮔﺎﻫﻰ ﺭﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﻋﺎﺑﺪﻯ ﺩﺭ ﺁﻥﺟﺎ ﺯﻧﺪﮔﻰ
ﻣﯿﮑﺮﺩ . ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺷﺪ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ
ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﻫﺎﻯ ﺯﺷﺖ ﻭ ﻧﺎﺭﻭﺍ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺑﻮﺩ
ﺍﺯ ﺁﻥﺟﺎ ﮔﺬﺷﺖ.
ﻭﻗﺘﻰ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﯿﺴﻰ (ﻉ ) ﻭ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺑﺪ
ﺍﻓﺘﺎﺩ، ﭘﺎﯾﺶ ﺳﺴﺖ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﺎﺯ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﺎﻥﺟﺎ
ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﺧﺪﺍﯾﺎ ﻣﻦ ﺍﺯ ﮐﺮﺩﺍﺭ ﺯﺷﺖ ﺧﻮﯾﺶ
ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺍﻡ. ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺍﮔﺮ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮﺕ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﻭ ﺳﺮﺯﻧﺶ
ﮐﻨﺪ، ﭼﻪ ﮐﻨﻢ؟ ﺧﺪﺍﯾﺎ ! ﻋﺬﺭﻡ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﯾﺮ ﻭ ﺁﺑﺮﻭﯾﻢ ﺭﺍ ﻣﺒﺮ.
ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺑﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮﺩ ﻭ
ﮔﻔﺖ :
ﺧﺪﺍﯾﺎ ! ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺟﻮﺍﻥ ﮔﻨﺎﻩﮐﺎﺭ ﻣﺤﺸﻮﺭ
ﻣﮑﻦ.
ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺧﺪﺍ ﻯ ﺑﺮﺗﺮﯾﻦ ﺑﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮﺵ ﻭﺣﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ
ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻋﺎﺑﺪ ﺑﮕﻮ :
ﻣﺎ ﺩﻋﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺟﻮﺍﻥ
ﻣﺤﺸﻮﺭ ﻧﻤﯿﮑﻨﯿﻢ، ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﺗﻮﺑﻪ ﻭ ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﻰ،
ﺍﻫﻞ ﺑﻬﺸﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﻏﺮﻭﺭ ﻭ ﺧﻮﺩﺑﯿﻨﻰ، ﺍﻫﻞ
ﺩﻭﺯﺥ .
ﻣﻨﺒﻊ : ﻏﺰﺍﻟﻰ، ﻣﺤﻤﺪ، ﮐﯿﻤﯿﺎﻯ ﺳﻌﺎﺩﺕ، ﺝ ۱، ﺹ 105