عـادت کرده ام

عـادت کرده ام
بہ ایـنکہ هـمــیشــہ
در بحران هــاے زندگــے ام،
خــودم هواے خــودم را داشتہ باشم ...
در شـــب های بے خــوابی،
خــودم براے خــودم لالایے بخــوانم ...
وقتے بغض مے کـنم،
خودم،
خــودم را در آغــوش بگــیرم و دلــدارے بدهــم ...
مے بـیـنـے ؟!... تــنهـایے،
با هـمــہ ے دردے کـہ دارد، مـرا " مــرد " بار آورده ... آنـقدر کہ با همـہ زنـانگے ام "،
" مـردانہ " بہ خــودم تکیہ مے کــنم... خدایــــــا
از بـد کردن آدمهایت شکایـتـــ داشتـم به درگــاهتـــ …
امـا شکایتـم را پس میگیـرم…
من نفهمیدم…فراموش کرده بودم که بـدی را خلـق کـردی
تا هـــــر زمان که دلــ♥ـــم گرفت از آدمهایت…نگاهـــــم به تــ♥ـــو باشد…
گاهی فرامــــوش میکنم که وقتی کسـی کنــــــارم نیست…
معنایش این نیست که تنهایــــــــم…
معنایش اینست که هــــمه را کنار زدی تـا خودم باشم و خــــــودت…
با تــــ♥ـــو تنهایی معنا ندارد…


مانده ام تــــ♥ــــو را نداشتم چه میکردم…