با آنکه گاهی شرایط سیاه تر از آن بود که خبرگزاری ها میگفت

با آنکه گاهی شرایط سیاه‌ تر از آن بود که خبرگزاری‌ ها میگفتند و نمیگفتند، اما من هیچ یاد ندارم که سیاهنمایی کرده باشد! یک غرِ سیاسی از او در آرشیو صداوسیمای ما و بی‌بی‌سی آن‌ها نیست. یک بار نشد که از کسی، حتی مقام مسئولی، علناً گلایه‌ ای کند. کار میکرد و گزارشِ‌ کاری، کار نمیکرد! مردم ثمره‌ی کارهایش را دیده بودند که کاری به آن بیکاره‌ های مکّارِ آنورِ آبی نداشتند. زخم‌های تنش، پلک‌ های خسته‌ اش، گودی زیر چشمانش، دستِ مجروحش، رحماء بین خودمانش، اشداء علی الکفارش، باعث شد بشود اسطوره‌ ی ملی! کسی که دیگر بعید است تا مادر گیتی چو او فرزند بزاید!
مذبوحِ فرودگاهِ بغداد، حاجیِ ما، لفظ نبود! خودش بود! اتفاقا چهره تیپیکالِ حزبی هم داشت. هم یقه‌ اش را می بست هم ریش میگذاشت. هم پاس دار بود و هم سر دار! او همان آقای جمهوری اسلامی بود. هم کف خیابان‌ های تهران، هم خارج از مرزهای ایران. پس چرا همه دوستش داشتند؟ و چرا کسی ما را که علی الظاهر این ظواهر را داریم دوست ندارد؟
‌
صبح روز تشییعِ #جان_فدا را یادتان هست؟ همه آمده بودند و گریان آمده بودند و گریان رفتند خانه‌ هایشان! هنوز هم بعد از سه‌ سال و اصلا تو بگو هزار سال، هر کجا اسمش، عکسش، حرفش بیاید، دلمان می‌ رود و گریه می‌ آید ما را. چرا کسانی که جمهوری اسلامی را قبول نداشتند او را عاشقانه بدرقه کردند؟ چرا انگار همه پدر از دست دادیم؟ داغدار عزیزی شدیم که شاید حتی یک‌ بار هم از نزدیک ندیده و نبوئیده و به آغوش نکشیده بودیمش؟ جا دارد به این سوال فکر کنیم و برای جوابش بدویم! که لفظ کفایت نمیکند! تا زخم‌ های تنمان، پلک‌ های خسته‌ مان، گودی زیر چشمانمان، دستِ مجروحمان جواب سوال را بدهد ان‌ شاءالله..
‌


#جان_فدا #حاج_قاسم #سردار_دلها #سردار_سلیمانی #حاج_قاسم_سلیمانی #قاسم_سلیمانی #شهید_حاج_قاسم_سلیمانی