روزی ابوحنیفه نزد حضرت امام صادق علیه السلام بود و با هم

روزی ابوحنیفه نزد حضرت امام صادق علیه السلام بود و با هم غذا می خوردند. زمانی که امام علیه السلام دست از غذا کشیدند، بدین گونه حمد خدای را به جا آوردند:

الحمدلله رب العالمین، اللهم هذا منک و من رسولک؛ سپاس خدای جهانیان را، پروردگارا! این نعمت از سوی تو و رسول تو می باشد. ابوحنیفه با شنیدن این جمله که امام علیه السلام نعمت را از جانب رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم دانسته اند، با توهم شرک آلود بودن این کار، معترضانه پرسید:

یا اباعبدالله! اجعلت مع الله شریکا؟ ای اباعبدالله! آیا برای خداوند شریک قرار دادی؟ حضرت امام صادق علیه السلام که عالم به حقایق وحی و کتاب خدایند، به آیاتی از قرآن استناد فرموده و این گونه پاسخ ابوحنیفه را دادند:

ویلک، ان الله یقول فی کتابه: « و ما نقموا الا ان اغناهم الله و رسوله من فضله » (1) وای برتو، خداوند در کتابش می فرماید: « آنها فقط از این انتقام می گیرند که خدا و رسولش آنان را به فضل و کرم خویش بی نیاز ساختند » و یقول فی موضع آخر: « ولو انهم رضوا ما آتاهم الله و رسوله و قالوا حسبنا الله سیوتینا الله من فضله و رسوله » (2) و در جایی دیگر می فرماید: « اگر به آنچه خدا و رسولش به آنان داده اند راضی باشند و بگویند: خداوند برای ما کافی ست، و به زودی خدا و رسولش از فضل خود به ما می بخشند و تنها رضای او را می طلبیم، برای آنها بهتر است. »

پس از پایان کلام حضرت امام صادق سلام الله علیه، ابوحنیفه که در برابر استدلال قرآنی و استوار امام علیه السلام فرومانده بود، چنین گفت:

والله! لکانّی ما قراتهما قط من کتاب الله و لاسمعتهما الا فی هذا الوقت. سوگند به خدا! گویا تا کنون هرگز این دو آیه از کتاب خدا را نخوانده ام و نشنیده ام، مگر اکنون.

این است وضع اشخاصی که خود را عِدل یک امام دانستند و در برابر ایشان با قد علم کردند. امام علیه السلام رفتار خود را منطبق بر آموزه های کتاب الهی نموده اند و ابوحنیفه حتی از وجود این آیات اظهار بی اطلاعی می کند. انصاف بدهید! کدام یک شایسته ی پیروی هستند؟ کسی که داناست یا آن که خود اقرار به نادانی می کند؟ البته امام صادق علیه السلام با زیرکی به وی پاسخ دادند، پاسخی که تا امروز جاری ست و حال مدعیان امروزی را نیز روشن می سازد، کسانی که با ادعای پیروی از کتاب خدا و سنت رسول الله صلی الله علیه وآله وسلم، تیغ اتهام را به روی شیعیان کشیده اند، در حالی که خود نسبت به حقایق وحی بی اعتنا هستند. به جواب امام علیه السلام دقت کنید:

بلی، قد قراتهما و سمعتهما، ولکن الله تعالی انزل فیک و فی اشباهک: « ام علی قلوب اقفالها » (3) و قال: « کلا بل ران علی قلوبهم ما کانوا یکسبون. » (4) (5) بله به تحقیق این دو آیه را خوانده بودی و شنیده بودی، اما خداوند متعال در مورد تو و کسانی که به تو شباهت دارند، چنین آیاتی را نازل فرموده است: « یا بر دلهایشان قفل نهاده شده است. » و نیز فرموده است: « چنین نیست، بلکه اعمالشان چون زنگاری بر دلهایشان نشسته است. »