بچه که بودیم...

بچه که بودیم...
دنیا رو ببین...

بچه که بودیم از آسمون بارون می اومد؛

بزرگ شدیم از چشم هامون میاد!

بچه بودیم همه چشم های خیسمون رو می دیدند؛

بزرگ شدیم هیچ کس نمی بینه. بچه بودیم توی جمع گریه می کردیم؛ بزرگ شدیم توی خلوت. بچه بودیم راحت دلمون نمی شکست. بزرگ شدیم خیلی آسون دلمون می شکنه. بچه که بودیم همه رو ده تا دوست داشتیم. بزرگ شدیم بعضی ها رو هیچی، بعضی ها رو کم و بعضی ها رو بی نهایت دوست داریم. بچه که بودیم قضاوت نمی کردیم و همه یکسان بودن. بزرگ شدیم قضاوت های درست و غلط باعث شد که اندازه ی دوست داشتنمون تغییر کنه. کاش هنوز هم همه رو به اندازه ی همون ده تای بچگی دوست داشتیم.

 

بچه که بودیم اگه با کسی دعوا می کردیم یک ساعت بعد از یادمون می رفت. بزرگ شدیم گاهی دعواهامون سال ها تو یادمون مونده و آشتی نمی کنیم. بچه که بودیم گاهی با یه تیکه نخ سرگرم می شدیم. بزرگ که شدیم حتی صد تا کلاف نخ هم سرگرممون نمی کنه.

 

بچه که بودیم آرزومون بزرگ شدن بود. بزرگ شدیم حسرت برگشتن به بچگی رو داریم. بچه که بودیم درد دل ها رو به ناله ای می گفتیم همه می فهمیدند؛ بزرگ شدیم درد دل رو به صد زبان می گیم.... هیچ کس نمی فهمه.

 

بچه که بودیم بچه بودیم، بزرگ که شدیم، بزرگ که نشدیم هیچ، دیگه همون بچه هم نیستیم. ای کاش با همون صفت های خوب و پاک بچگی بزرگ می شدیم...