چپله مهتاب

چپله مهتاب

چه خوش گفتـم به دوستـانم که جـایت کهکشان بوده

ولـــی عرشی که می بینــم بـرت گــودی پــران بوده

برایـت ســا ختـــه ام خـــانه بـــدون درب و آیینـــه

همــان کــه سقف زیبایش دل رنگین کمــان بـــوده

مـــن و تـــو درکنــارهــم به زیر ســـایه ی مهتــاب

گهــی ازعشق می گفتیــم ،گهــی هم گپ فغان بوده

همـــان  لحظــه که آوردم بـرایت جامــه ی خورشید

چقــدر خنــدیدی و گفتی دل من مـــه نشـــان بوده

صلا کــردم کــه می تا نی بگـویــی از رمــوز عشــق

خم آورد ی  و گفتـی عشق  همیشه در نهــان  بــوده

غزل خو ا ندی ز بیت هــا یم دمــار از روزگارم رفت

ندانستــم  صـدا ی تــو چنیـن پــا ک و روان  بــوده

به دفتــر خاطرا تم هست تمـــام لحظه ها کیــلکین

به سطر آخرش حک شد که شعر از یک  جوان بوده
9 سنبله 1392ا خورشیدی
کیلکین