یک شبی تنها شدم من در میان خانه ام

یک شبی تنها شدم من در میان خانه ام
یک قدح بود و کمی اشک و می و پیمانه ام

دل پر از سودای ِ عشق و حسرت و اندوه و اه
شب لبالب خلسه و آن خوش خرامی های ماه

سیل ِ اندیشه وجودم را ز من خالی نمود
ای دریغا بهر ِ پرواز ِ دلم حالی نبود

زندگی این بار سنگین ِ سراسر رنج و غم
دوزخی بود از فراز و از نشیب و پیچ و خم

کوره راه زندگی آکنده از شوری پلشت
این فسانه در مرارتهای ناکامی گذشت

کودکیهایم سراب ِ خوش خیالی های تلخ
بی خبر از این فریب و جان گدازی های سلخ

آن شبابی که بهار ِ زندگی نامش برند
خود حبابی بود از پژمردن ِ شوری چرند

پیری آن دوران سستی و کمال و پختگی
از برون فرسودگی و از درون آشفتگی
💜