رفتم که درین شهر نبینی اثرم را

رفتم که درین شهر نبینی اثرم را
لب‌های ترک خورده و چشمان ترم را

حاجت به رها کردنم از کنج قفس نیست
ای قیچی تقدیر مچین بال و پرم را

تنها شدم آن قدر که انگار نه انگار
با آینه آراسته‌ام دور و برم را

فردا چه طلب می‌کند آن یار؟ که دیروز
دل برده و امروز طلب کرده سرم را

من ماهی دریایم و دل تنگم از این تنگ
ای مرگ به تعویق میفکن سفرم را

علیرضا بدیع