لَعَمرُکَ إنَّنی لَاُحِبُّ داراً

لَعَمرُکَ إنَّنی لَاُحِبُّ داراً

تُضَیِّفُها [1] سَکینَةُ وَالرَّبابُ
اُحِبُّهُما وأبذُلُ بَعدُ [2] مالی

ولَیسَ لِلائِمی فیها عِتابُ
ولَستُ لَهُم وإن عَتَبوا مُطیعاً

حَیاتی أو یُغَیِّبَنِی التُّرابُ. [3] .

* * *

به جان تو سوگند، من آن خانه ای را دوست می دارم

که سَکینه و رَباب، [1] در آن خانه، پذیرایی کنند.

آن دو را دوست می دارم و مالم را [برایشان] بذل می کنم

و هیچ سرزنش کننده ای حقّ ملامت مرا ندارد.

من ملامتگران را، اگرچه مرا سرزنش کنند

فرمان نمی برم تا این که خاک، مرا در خود، پنهان سازد.


پاورقی

[1] فی بعض المصادر: «تَحلُّ بها» بدل «تُضَیّفها».

[2] فی بعض المصادر: «جُلَّ» بدل «بَعدُ».

[3] الطبقات الکبری (الطبقة الخامسة من الصحابة): ج 1 ص 371، نسب قریش: ص 59، تاریخ دمشق: ج 69 ص 119، الأغانی: ج 16 ص 148 - 147، مقاتل الطالبیّین: ص 94 ولیس فیه البیت الأخیر، تذکرة الخواصّ: ص 265 والثلاثة الأخیرة نحوه؛ بحار الأنوار: ج 45 ص 47.