ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻡ!

ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻡ!
ﺩﯾﺪﻡ، ﺷﻨﯿﺪﻡ، ﺭﻓﺘﻢ، ﺁﻣﺪﻡ...
ﻭ ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻢ
”ﺁﺩﻣﻬﺎ ﻧﯿﺶ ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ“
ﻫﺮ ﭼﻘﺪﺭ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺗﺮ و ﻋﺰﯾﺰﺗﺮ؛ ﻧﯿﺸﺸﺎﻥ ﺳَﻤّﯽ ﺗﺮ و سهمگین تر
ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻢ که ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﮐﻨﻢ = ﻧﯿﺶ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻡ
ﺩﻝ ﺑﺒﻨﺪﻡ = ﻧﯿﺶ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻡ
ﺳﺎﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ = نیش ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻡ
باﺍﺣﺴﺎﺱ ﺑﺎﺷﻢ = ﻧﯿﺶ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻡ
ﺁﺩﻣﺎ سنگ دلند؛
ﺑﯽ ﺭﺣﻤﻨﺪ؛
ﺁﺭﺍﻡ ﻧﺰﺩﯾﮑﺖ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ،
ﻣﺤﺮﻣﺖ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ،
ﻋﺰﯾﺰﺕ،
ﻫﻤﺮﺍﻫﺖ،
ﻋﺸﻘﺖ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ!
ﺗﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺧﻮﺑﻨﺪ، ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻨﺪ...
ﺍﻣﺎ ﮐﺎﻓﯿﺴﺖ؛
ﺧﯿﺎﻝ ﺭﻓﺘﻦ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﯽ؛
ﺳﺎز ﺑﺰﻧﻨﺪ ﻭ ﺗﻮ ﻧﺮﻗﺼﯽ؛
ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺑﯿﺦِ ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻠﻮﯾﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺑﻮﺳﯿﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﻧﯿﺶ ﻣﯿﺰﻧﻨد!
ﻧﯿﺸﯽ ﻋﻤﯿﻖ و ﮐُﺸﻨﺪﻩ...
ﻭ ﻣﯽ ﺭﻭﻧﺪ!
ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ؛
ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﺗﺎ ﺁﺧﺮِ ﻋُﻤﺮﺕ؛
ﺩﺭﺩِ ﺑﯽ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﯼ...
ﺑﯽ ﺳﺮﻭ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﯼ...
ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﺩﻣﯽ؛
ﺑﺎﺯ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﯽ ﺩﻫﯽ،
ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺩﺍﺭﯼ،
ﺑﺎﺯ ﺩﻝ می ﺒﻨﺪﯼ،
ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﺩﻣﺴﺖ؛
ﺑﺎﺯ ﻣﯿﺮﻭﺩ؛
ﺑﺎﺯ ﮔﻠﻮﯾﺖ ﺭﺍ ﻧﯿﺶ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﻭ ﻣﯿﺮﻭﺩ!..
ﺯﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ، ﮔﻠﻮﯾﺖ ﻭَﺭَﻡ ﻣﯿﮑﻨﺪ؛
ﻧﻔﺲ ﮐﻪ ﻣﯿﮑﺸﯽ ﺗﯿﺮ ﻣﯿﮑﺸﺪ؛
ﺩﺳﺘﺖ ﺭﺍ ﺭﻭﯾﺶ ﮐﻪ ﻣﯿﮑﺸﯽ؛
ﺗﻤﺎﻣﺶ ﺯﺧﻢ ﺍﺳﺖ،
ﻧﯿﺶ ﺍﺳﺖ،
ﺩﺭﺩ ﺍﺳﺖ و
درد دارد.....