شیراز که با نام سعدی و حافظ در تاریخ فرهنگ ایران و جهان ج
شیراز که با نام سعدی و حافظ در تاریخ فرهنگ ایران و جهان جاودانه شده است , شهری است بس قدیم , نام شیراز در الواح عیلامی مکشوف در تخت جمشید به صورت شیرازی ایش آمده است که نشان می دهد در عهد هخامنشی شهری دایر و آباد بوده است.( مقدمه ی دکتر فسایی بر فارسنامه ناصری ) در منابع قدیم و قریب العصر دو تصویر و توصیف از شیراز داریم , اولی حمدالله مستوفی و دومی ابن بطوطه که شیراز را به چشم خویش دیده ,توصیفاتی کوتاه و ارزنده ؛ حمدالله مستوفی :
ساختن آن به طهمورث و فارس نامی منسوب است .در عهد عضدالدوله ی دیلمی چنان آباد شده بود که در آن جای لشگر نبود.صمصام الدوله برای آن برج و بارو ساخت.در میانه ی قرن هشتم هجری شیراز هفده محله و نه دروازه داشت.شهر در غایت خوشی ,هوایش معتدل و هر کشت و کاری امکان پذیر و در بازارهایش گل پیدا می شده, آبش از قنوات بوده ,بهترین کاریز آن رکناباد است ,از میوه هایش انگور مثقالی به غایت نیکو بوده ( اگر شراب شیراز شهرتی به مرغوبی دارد بی دلیل نیست ) در آن شهر درخت سرو خوب می روید ( اگر سرو در شعر سعدی و حافظ به اندازه ی گل و بلبل حضور دارد جای عجب نیست ) در گذشته هرگز از اؤلیا خالی نبوده و بدین سبب آنرا برج اؤلیا نام نهاده اند ,همچنین در آنجا مزارات متبرکه است ,در آن شهر سادات صحیح النسب بسیارند و اهل شهر درویش نهاد و پاک اعتقادند....در شیراز دارالقرآن تأسیس کرده بودند , مدرسه ی دارالشفاء که آن را شاه شجاع ساخته بود, مدرسه ی مجدیه که این بطوطه از آن سخن می گوید , دیگر مدرسه ی خاتونیه که شاه شیخ در آنجا تدریس می کرد به گفته ی او تاشی خاتون مادر شاه ابواسحاق ساخته بود و زاویه ی بزرگی نیز داشته و در جوار شاه چراغ بوده ( از کوچه ی رندان ) مدرسه ای در جوار مقبره ی ابو عبالله خفیف شیرازی و دیگری در جوار مقبره ی شمس الدین شیرازی و بسی بیش از این ,عرفان و کتب تصوف نظری و علمی هم تدریس می شده است .
کتاب حافظ , بهاء الدین خرمشاهی
#شهر_راز
#شیراز
#شهر_رمز_و_راز
#شهر_اسرار_آمیز
ساختن آن به طهمورث و فارس نامی منسوب است .در عهد عضدالدوله ی دیلمی چنان آباد شده بود که در آن جای لشگر نبود.صمصام الدوله برای آن برج و بارو ساخت.در میانه ی قرن هشتم هجری شیراز هفده محله و نه دروازه داشت.شهر در غایت خوشی ,هوایش معتدل و هر کشت و کاری امکان پذیر و در بازارهایش گل پیدا می شده, آبش از قنوات بوده ,بهترین کاریز آن رکناباد است ,از میوه هایش انگور مثقالی به غایت نیکو بوده ( اگر شراب شیراز شهرتی به مرغوبی دارد بی دلیل نیست ) در آن شهر درخت سرو خوب می روید ( اگر سرو در شعر سعدی و حافظ به اندازه ی گل و بلبل حضور دارد جای عجب نیست ) در گذشته هرگز از اؤلیا خالی نبوده و بدین سبب آنرا برج اؤلیا نام نهاده اند ,همچنین در آنجا مزارات متبرکه است ,در آن شهر سادات صحیح النسب بسیارند و اهل شهر درویش نهاد و پاک اعتقادند....در شیراز دارالقرآن تأسیس کرده بودند , مدرسه ی دارالشفاء که آن را شاه شجاع ساخته بود, مدرسه ی مجدیه که این بطوطه از آن سخن می گوید , دیگر مدرسه ی خاتونیه که شاه شیخ در آنجا تدریس می کرد به گفته ی او تاشی خاتون مادر شاه ابواسحاق ساخته بود و زاویه ی بزرگی نیز داشته و در جوار شاه چراغ بوده ( از کوچه ی رندان ) مدرسه ای در جوار مقبره ی ابو عبالله خفیف شیرازی و دیگری در جوار مقبره ی شمس الدین شیرازی و بسی بیش از این ,عرفان و کتب تصوف نظری و علمی هم تدریس می شده است .
کتاب حافظ , بهاء الدین خرمشاهی
#شهر_راز
#شیراز
#شهر_رمز_و_راز
#شهر_اسرار_آمیز
۹۶۲
۲۰ فروردین ۱۴۰۳
دیدگاه ها
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.