《حقیقت، بخش ۱》

یه ستاره! اما ستاره ها که روی زمین نیستن》
به نور آبی رنگ آن خیره شد. قدمی به جلو برداشت که باعث شد آب های زیر پاهایش تکان بخورند و ستاره از او دور تر شود.
با جدیت بیشتری دنبالش کرد و توجهی به اطرافش نداشت تا زمانی که آن ستاره محو شد و توانست شخصی را رو به رویش ببیند.
《می دونستم که میای ریچل》
دختربچه سرشار از تعجب به آن شخص نگاه می کرد.
《من رو یادت نیست درسته؟ من کاترین، کسیم که سال هاست توی جنگل کنارتم ولی متوجه وجودم نشدی.》
در همان لحظه خاطراتی به ذهن ریچل هجوم آوردند. این خانم زیبارو با گیسوانی همانند خورشید تابان، کسی بود که گاهی او را در جنگل می دید. پس گفت:
《یادم اومد! قبلا دیده بودمتون ولی...شما کی هستین؟》
لبخند آن زن حس خوبی را منتقل می کرد.
《اگه بخوای می تونی من رو یه دوست به حساب بیاری.》

با بیدار شدن از خواب، همه آن لحظات محو شدند. خاطراتی که انگار خیال بودند ولی تنها ریچل می دانست که آنها حقیقی هستند نه وهم و خیال.
با خستگی تکانی خورد و بلند شد. روز، باری دیگر آغاز شده بود و او را به سوی کارهای فراوانی می خواند.
با بی میلی آماده شد تا به زندگی روزمره اش برسد و افکارش را فراموش کند.