وانشات|رگولس بلک

آسمان تاریک آنقدر گرفته و دل سرد است که حتی اشک هایش هم یخ زده اند! دست هایت را به هم می زنی تا کمی گرم تر شوی. دانه های برف روی شال گردنت میریزند و لایه ی سفید و سردی آن را می پوشانند. به دریاچه ی یخ زده نگاه می کنی که جادو آموزان، برخی تنها، برخی با دوستان و برخی با معشوقه شان روی سطح صیقلی و صاف یخ زده سر می خورند و می چرخند. صدای خنده های بی پروایانه شان فضا را پر کرده است. آه می کشی و به درخت تکیه می دهی، و تازه متوجه پسری که کنارت ایستاده بود می شوی: ستاره ای میان تاریکی شب.
رگولس بلک، پسری که در تمام هاگوارتز به سردی و چهره های بی حالتش معروف بود. اما واقعا این طور بود؟ تو اورا خوب می شناختی، رگولس واقعی را، نه نقابی که بر چهره اش بود. با لبخند نگاهش می کنی، و او نیز با لبخند ریزی جوابت را می دهد. رگولس واقعی مهربان، دوست داشتنی، باهوش و خوش قلب بود؛ و ظاهرا فقط تو این پسر مومشکی واقعی را می شناختی‌. رگولس با لبخند کجی که گوشه ی لبش جا خوش کرده نگاهت می کند، دستش را با حرکتی موقرانه جلو می آورد و منتظر، با صدایی آرام می گوید:"افتخار میدید، بانوy/n؟"
دستش را میگیری و روی سطح یخ زده ی دریاچه قدم می گذارید. نگاه مهربانانه ای به تو می اندازد و روی دریاچه می چرخید و سر می خورید، درست دست در دستان هم. گرمای دستش دست های سرد و کرخت شده ی تو را گرم می کند، بینی هر دویتان از سرما قرمز شده اما قلب هایتان با گرما می تپد، گرمای عشق. همین کافی ست.
تقدیم به آلما-