مرا که میشناسی . . . .!؟

مرا که میشناسی . . . .!؟

کسی شبیه هیچکس . . . .

لابه لای نوشته هایم که بگردی پیدایم میکنی . . . .

اگر نوشته هایم را بیابی ،

منم همان حوالی ام . . . .

حرف های نگفته بسیار دارم . . . .

حرفهایی که نباید زده شوند ،

باید خورده شوند . . . .

درست مثل تنقلات روزانه ات ،

وفریاد هایی که باید در گلو محکوم به حبس ابد شوند . . . .

ولبخند هایی که شاداب نشانم دهند . . . .

میخندم تا یادم نرود تظاهر بهترین کار است . . . .

تا یادم بماند که دیگران مرا خندان میخواهند . . . .

میترسم از آن روی خودم که سگ نیست ،

اما اگر بالا بیاید به هیچ سکوتی قناعت نمیکند . . . .

میترسم از همین حرف ها که از دستم در میروند ،

و میزنمشان . . . .

میترسم از خوبم هایی که مدام تحویل میدهم . . . .

میترسم از این همه که هستم ،

و به رویم نمی آورم . . . .

میترسم از خودم . . . .

خودی که رامش کرده ام . . . .

من زندگی خواهم کرد ،

به جرم بودن بودنی که هرگز طرفدارش نبوده ام . . . .

اما تا به کی به جرم بودن باید زیست . . . .؟!

من مرده ای بیش نیستم . . . .

دیگر روحی برایم باقی نمانده . . . .

میخواهم بخوابم . . . .

رویای مرگ میگویند خاک سرد است ،

ولی برعکس آغوش گرمی دارد . . . .

برای من ،

منی که سرد زندگی کرده ام . . . .

برایم فرقی نمیکند این روزهایم را چگونه قربانی کنم . . . .

من دیگر تکرار نمیشوم . . . .

دیگر نمینویسم . . . .

تا سکوت را بیاموزم . . . .

نوشته هایم به همین راحتی که میخوانی نیست . . . .

باور کن . . . .