ﻣﻦ ﻭ ﺩﻝ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ِﺗﻮ

ﻣﻦ ﻭ ﺩﻝ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ِﺗﻮ
ﻫﺮ ﺩﻭ ﻟﺒﺮﯾﺰ ﻏﺰﻝ ﻏﺮﻕ ﮔﻞ ﺍﻓﺸﺎﻧﯽ ِ ﺗﻮ
ﺩﻟﮑﻢ ﻋﺮﺽ ﺍﺩﺏ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﺴﺖ
ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺤﻮ ﺩﻝ ﻭ ﺍﻭ ﻫﻤﻪ ﺣﯿﺮﺍﻧﯽ ِ ﺗﻮ
ﺷﺐ ﺷﻌﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺻﺒﺢ ﻟﻄﯿﻒ
ﺑﺮﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺐ ﺧﯿﺲ ﻭ ﻏﺰﻟﺨﻮﺍﻧﯽ ِ ﺗﻮ
ﻣﻦ ﺩﭼﺎﺭ ﺗﻮ ﺷﺪﻡ ﻭﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮﺩﯼ
ﺩﻝ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻮﺳﻢ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ِ ﺗﻮ
ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺧﻠﻮﺕ ﺧﻮﺑﯽ ﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ
ﻣﻦ ﻭ ﺩﻝ ﺯﺍﺋﺮ ﺁﻥ ﻣﻌﺒﺪ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ ِ ﺗﻮ
ﺭﻭﺯﯼ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺣﺲ ﺷﮑﻔﺘﻦ ﺩﺭ ﺑﺎﺩ
ﺭﻭﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻦ ﻭ ﺧﻠﻮﺕ ﻋﺮﻓﺎﻧﯽ ِ ﺗﻮ
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﯿﺰ ﻭﺭﻕ ﺧﻮﺭﺩ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﮐﻪ ﺑﺎﺯ
ﻣﻦ ﻭ ﺩﻝ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ِ ﺗﻮ