چند روز چیش در مقاله ای خواندم که ژاپنی ها همان کلاس اول

چند روز چیش در مقاله ای خواندم که ژاپنی ها همان کلاس اول دبستان، با بچه هایشان اتمام حجت میکنند.
درس اول هم جغرافیاست؛
نقشه ژاپن را میگذارند جلوی بچه ها و میگویند:
این ژاپن کوچولوی ماست، ببینید! ژاپنِ ما نفت ندارد، معدن ندارد، زمینش محدود است و جمعیتش زیاد و ...
و به این ترتیب لیستِ «نداشته ها» را به بچه ها گوشزد میکنند.
خیلی خودمانی بچه هایشان را میترسانند...
نظام آموزشی ژاپن فهرست مشاغل مورد نیاز جامعه را از همان اول کار به بچه ها گوشزد میکنند،
حتی حجم کتابهای درسی ژاپن یک سوم اروپاست، چون ژاپنی ها معتقدند: «عمیق اندیشیدن» بهتر از«حجم کتاب هاست» است!

حالا این را مقایسه کنید با کتابهای درسی و حتی رسانه های ما که از همان اول مدام در گوش بچه ها میخوانند:
«ای ایران، ای مرز پر گهر، سنگِ کوهت پر از دُر و گوهر است و...»
در دبستان هم، اولین درس ما تاریخ است،
نه برای عبرت، بلکه برای شرح «افتخارات گذشته»!
اگر نقشه جغرافیایی را هم بگذارند جلوی بچه ها، با غرور میگویند:
«بچه ها ببینید! ایران همه چیز دارد! نفت دارد، گاز دارد، جنگل دارد، دریا دارد و...»
نتیجه اش میشود احساس «داشتن» و «غنای کامل» و ایجاد ترکیبی از تنبلی اجتماعی و حتی طلبکاری که به اشتباه به آن میگوییم: «غرور ملّی»
با این وصف کودکان و نوجوانان و مدیران و نسل جدید ما باید برای «چه چیزی» تلاش کنند؟
این میشود که بچه های ما فکر و ذکرشان میشود دکتر شدن، مهندس شدن و خلبان شدن!
یعنی شغلهای رویایی و به شدت مادی که نفع و رفاهِ «شخص» در آن، حرف اول و آخر را میزند، «نه نیاز کشور»!!