هنوز هم همان آدمم,همان کسی که گاهی اوقات شب را به امید بی

هنوز هم همان آدمم,همان کسی که گاهی اوقات شب را به امید بیدار شدن در دنیای دیگر می خوابد,خاطراتش را به دیوار اتاقش آویخته است. هرجا درموج های دریا گیر میکند خود را آزاد و رها می کند.هنوز هم متنفرم از اینکه بهم بگی： مواظب خودت باش... چیزی برای از دست دادن ندارم,انقدر نداشته هایم را به رخم نکش...