صبـح باشـد . . . ،
صبـح باشـد . . . ،
مـن زودتـر از تــو بـیــدار شـده بــاشــم ، تــو چـــشم هایـت را بـاز کـنی
مــن دانـه دانـه دکـمـه هـای پـیــراهـنــم را بـبـنـدم ،
تــو چـشـم هایـت را بـمـالـی ، مـن آخــریــن دکـمه را بـبـنـدم . . .
از تــوی آیـنـه تــو را نـگاه کـنـم کـه بـیــدار شــده ای ،
می آیـم عـقــب پـیـشــانی ات را مـیـبـوســم و مـیـگـویـم بـخـواب ،
تــو لبـخـــند بـزنـی و بـگـویـی : یـک خــواب خوشـگل دیـدم ، خیلی خوشگل !
مــن شلـوارم را بـکشـم بــالا . . .
مــیگـویی : رفـتـه بـودیم یک روسـتـا ، نـه نـه ، روسـتا نـبـود ، یـک جـنـگل بـود !
یـکجـا کـه غـیــر از گـرگ هــا و خــرس هــا و مـا هـیچـکی نـبـود ،
مـن از تــوی آیـنــه نـگاهـــت بـکـنـم ،
چــشـمـک بــزنــم پـیــراهـنـم را بـزارم تـوی شـلوارم . . .
تـو بـگـویـی : یـه کـلـبـه بـیـســت مـتــری داشتــیـم ، چـوبـی . . .
چـوبـاش صــدا مـیـداد قــَرچ قَــرچ !
مــن کـمـربـنــدم را از آخــریـن ســـوراخ رد مـیکـنــم و مـحـکمـش میکـنـم . . .
تــو ادامـه بـدهـی . . .
گـوشــه پـنـجــره هـامـــون هـم شکــستـه بـود ، زمسـتــون هم بـود سـوز مـیومـد ،
مــن از تـو آیـنه بـرات بــوس بـفـرسـتـم . . .
تــو بـگویـی : یـه راسـو تـو خـونـمــون بــود ، شـکـلات مـیـخـورد فـکر کـن !
راسـو شـکـلات خــور !
مــن مــوهــایــم را شــانـه مـیـکـنـم . . .
تــو بـگـویــی مــوبـایـل نـداشتــیـم ، لــپ تـاپم نـداشـتـیـم ،
ام پی تـری ، ام پـی فــور ، و ام پـی کوفــت پـلـیــر هــم نـداشتــم . . .
مــن مـیـگـویـم خــب . . . و بـا دست ابـروهـایـم را مـیـدهــم بـالا . . .
تـو مـیـگـویــی : یـه دونــه از ایــن صـنــدلی تـلو تـلویـی هـا هـم داشـتـیـم
مـن کـتـم را از جــا رخـتـی بــر دارم . . .
یــه پـتـو انـداخـــتـه بــودیم رو زمـیـن روش خـوابیــده بــودیـم ،
مـن تافـت مـیــزنـم بـه مــوهــایـم . . .
یـه نـگاه دیـگــر بـه آیـنـه بیـنــدازم ،
تـو بـگــویی : پــرده تـنــها پـنـجـره کـلبـمـون آبـی بـود ،
اتـفــاقــا پـتــوی . . .
.
.
.
مـن خــم شـوم دوبـاره پـیـشــانی ات را بـبوسـم و بـگویم :
بـقـیـشــم بـاشـه واسـه شـب ، بـاشه ؟
تـو بـگویــی بـاشــه ، نـاراحــت هـم نـشــوی اصـلا . . .
دســت هـایـت را هــم دور گـردنـم حـلـقـه کـنـی
مـحـکـم بـبـوسـی مــرا و بـعـد یـقــه ام را صــاف کـنی
مــن بــروم سـر کار در را بـبـنــدم ، بـعـد دوبـاره بـاز کـنم ، بـگـویـم :
چـایی دم کـردمـا !و دوبــاره در را بـبـنــدم . . .
ایـن اتـفـاق بیـفـــتـد لـطـفـا . . . اول و آخـر هـم نـداشــتـه بـاشـد
هـمـه اش هـمـیـن بـاشــد ، هـمـه یِ هـمـه یِ هـمـه اش هـمـیـن باشـد !
خــــُب ؟؟
.
.
.
+ شـایـد بـگـذرم از تـو امـا . . .
حــسـاب لـــَب هـات
از تـمـام تـو جـداسـت . . . !
الـکـی سـت مـگــر !
مـَــטּ از آטּ لــب هـا ،
دوسـتـت دارم شـنـیـده ام . . . [ ! ]
مـن زودتـر از تــو بـیــدار شـده بــاشــم ، تــو چـــشم هایـت را بـاز کـنی
مــن دانـه دانـه دکـمـه هـای پـیــراهـنــم را بـبـنـدم ،
تــو چـشـم هایـت را بـمـالـی ، مـن آخــریــن دکـمه را بـبـنـدم . . .
از تــوی آیـنـه تــو را نـگاه کـنـم کـه بـیــدار شــده ای ،
می آیـم عـقــب پـیـشــانی ات را مـیـبـوســم و مـیـگـویـم بـخـواب ،
تــو لبـخـــند بـزنـی و بـگـویـی : یـک خــواب خوشـگل دیـدم ، خیلی خوشگل !
مــن شلـوارم را بـکشـم بــالا . . .
مــیگـویی : رفـتـه بـودیم یک روسـتـا ، نـه نـه ، روسـتا نـبـود ، یـک جـنـگل بـود !
یـکجـا کـه غـیــر از گـرگ هــا و خــرس هــا و مـا هـیچـکی نـبـود ،
مـن از تــوی آیـنــه نـگاهـــت بـکـنـم ،
چــشـمـک بــزنــم پـیــراهـنـم را بـزارم تـوی شـلوارم . . .
تـو بـگـویـی : یـه کـلـبـه بـیـســت مـتــری داشتــیـم ، چـوبـی . . .
چـوبـاش صــدا مـیـداد قــَرچ قَــرچ !
مــن کـمـربـنــدم را از آخــریـن ســـوراخ رد مـیکـنــم و مـحـکمـش میکـنـم . . .
تــو ادامـه بـدهـی . . .
گـوشــه پـنـجــره هـامـــون هـم شکــستـه بـود ، زمسـتــون هم بـود سـوز مـیومـد ،
مــن از تـو آیـنه بـرات بــوس بـفـرسـتـم . . .
تــو بـگویـی : یـه راسـو تـو خـونـمــون بــود ، شـکـلات مـیـخـورد فـکر کـن !
راسـو شـکـلات خــور !
مــن مــوهــایــم را شــانـه مـیـکـنـم . . .
تــو بـگـویــی مــوبـایـل نـداشتــیـم ، لــپ تـاپم نـداشـتـیـم ،
ام پی تـری ، ام پـی فــور ، و ام پـی کوفــت پـلـیــر هــم نـداشتــم . . .
مــن مـیـگـویـم خــب . . . و بـا دست ابـروهـایـم را مـیـدهــم بـالا . . .
تـو مـیـگـویــی : یـه دونــه از ایــن صـنــدلی تـلو تـلویـی هـا هـم داشـتـیـم
مـن کـتـم را از جــا رخـتـی بــر دارم . . .
یــه پـتـو انـداخـــتـه بــودیم رو زمـیـن روش خـوابیــده بــودیـم ،
مـن تافـت مـیــزنـم بـه مــوهــایـم . . .
یـه نـگاه دیـگــر بـه آیـنـه بیـنــدازم ،
تـو بـگــویی : پــرده تـنــها پـنـجـره کـلبـمـون آبـی بـود ،
اتـفــاقــا پـتــوی . . .
.
.
.
مـن خــم شـوم دوبـاره پـیـشــانی ات را بـبوسـم و بـگویم :
بـقـیـشــم بـاشـه واسـه شـب ، بـاشه ؟
تـو بـگویــی بـاشــه ، نـاراحــت هـم نـشــوی اصـلا . . .
دســت هـایـت را هــم دور گـردنـم حـلـقـه کـنـی
مـحـکـم بـبـوسـی مــرا و بـعـد یـقــه ام را صــاف کـنی
مــن بــروم سـر کار در را بـبـنــدم ، بـعـد دوبـاره بـاز کـنم ، بـگـویـم :
چـایی دم کـردمـا !و دوبــاره در را بـبـنــدم . . .
ایـن اتـفـاق بیـفـــتـد لـطـفـا . . . اول و آخـر هـم نـداشــتـه بـاشـد
هـمـه اش هـمـیـن بـاشــد ، هـمـه یِ هـمـه یِ هـمـه اش هـمـیـن باشـد !
خــــُب ؟؟
.
.
.
+ شـایـد بـگـذرم از تـو امـا . . .
حــسـاب لـــَب هـات
از تـمـام تـو جـداسـت . . . !
الـکـی سـت مـگــر !
مـَــטּ از آטּ لــب هـا ،
دوسـتـت دارم شـنـیـده ام . . . [ ! ]
۱۰.۵k
۰۹ مهر ۱۳۹۴
دیدگاه ها (۲)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.