كي به هم مي‏رسد اي ماه نگاه من و تو

كي به هم مي‏رسد اي ماه نگاه من و تو




از خواب بر خواهيم خاست.
نه چون هميشه با زنگ ساعت، گويي كسي ما را با نوازش بيدار كرده است.
چشم مي‏گشاييم و نرم از جا بر مي‏خيزيم حس مي‏كنيم كه همه خستگي‏ها را از تن بيرون رانده‏ايم و روزي روشن‏تر از هر روز آغاز خواهيم كرد.
تاريكي آسمان رنگ مي‏بازد، به نماز مي‏ايستيم.
اما نماز سحرگاهي مثل هميشه نيست.
كسالت و خميازه از آن گريخته است و كلمات وقتي از دهانمان بيرون مي‏آيد، اتاق معطّر مي‏شود وقتي سجده مي‏كنيم، گويي بر ابرهاي آسمان پيشاني مي‏ساييم و هنگامي كه مي‏ايستيم، پنداري سر در ميان كهكشان‏ها داريم.
صداي آواز مي‏آيد.
هزاران حنجره با هم ترانه مي‏خوانند.
پنجره را مي‏گشاييم.
روي همه سيم‏هاي برق و روي همه ديوارها، پر از بلبل و قناري است.
نشسته‏اند و با هم سرود آزادي مي‏خوانند. به آسمان مي‏نگريم كه آبي‏تر از درياست.
هيچ دود و غباري نيست.
هواي شهر به لطافت صبحِ بهاري جنگل است.
به ساعت نگاهي مي‏كنيم.
صبح از راه رسيده و وقت »اخبار« است.
گوينده‏اي با هيجان مي‏گويد: «تا چند لحظه ديگر، خبر مهمي را به اطّلاع شما خواهم رساند» دلمان گواهي مي‏دهد كه شادماني در راه است.
لبخند مي‏زنيم و به «اخبار» گوش مي‏دهيم:


، اوضاع جهان دگرگون شده است. امروز خورشيد از غرب تابيده است. امروز كوه‏هاي سخت و سنگين همه دنيا به لرزش درآمده است.
امروز همه پرندگان از قفس‏هاي خويش پرواز كرده‏اند.
امروز همه‏ي درخت‏ها به بار نشسته‏اند.
از جنگ خبر مي‏رسد ديگر هيچ درنده‏اي، سر در پي هيچ آهويي نمي‏گذارد.
از دريا خبر مي‏رسد كه هيچ نهنگي در كمين ماهيان دريا نمي‏ماند و از كعبه خبر مي‏رسد كه كسي آمده است. كسي كه از چشمانش مهر مي‏تابد و تنها واژه لبخند بر لبان خويش دارد.
مي‏گويند همه بيماران با نگاهش، از بستر بر مي‏خيزند و با گرماي دستانش، بينوايان به نوا مي‏رسند.
مي‏گويند دل‏ها را پر از عشق مي‏سازد و كينه‏هاي كهن را از سينه مي‏راند.
كسي آمده است كه يك قافله عاشق با خود همراه دارد.




ما به سراغ لباسهايمان مي‏رويم. زيباترينشان را بر تن مي‏كنيم مي‏خنديم و مي‏گرييم و شتابان به سوي دروازه شهر مي‏دويم.





او مي‏آيد





يارانش غبار قرن‏ها غربت را بر چهره دارند و گُرده‏هايشان از زخم سال‏هاي تنهايي، مجروح است. كسي آمده است كه «مثل هيچ كس نيست...» گوينده همچنان مي‏گويد، اخبار ادامه دارد.