ﺳﻼﻡ ﺍﻱ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻬﻮﻧﻪ ﻭﺍﺳﻪ ﻱ ﻧﻔﺲ ﻛﺸﻴﺪﻥ

ﺳﻼﻡ ﺍﻱ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻬﻮﻧﻪ ﻭﺍﺳﻪ ﻱ ﻧﻔﺲ ﻛﺸﻴﺪﻥ
ﻫﻨﻮﺯﻡ ﭘﺮ ﻣﻲ ﻛﺸﻪ ﺩﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺭﺳﻴﺪﻥ
ﻭﺍﺳﻪ ﻱ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺎﻣﺖ ﻣﻲ ﺩﻭﻧﻢ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺩﻳﺮﻩ
ﺑﺬﺍ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻏﺮﺑﺖ ﻧﻜﻨﻪ ﺩﻟﺖ ﺑﮕﻴﺮﻩ
ﻋﺰﻳﺰﻡ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻤﻜﻪ ﭼﻪ ﺭﻧﮕﻪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺕ
ﺧﻴﻠﻲ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺗﻮ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺑﺸﻴﻨﻢ ﻳﻪ ﺷﺐ ﻛﻨﺎﺭﺕ
ﺳﺮ ﺗﻮ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻲ ﺑﺬﺍﺭﻱ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺷﻮﻧﻢ
ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﻭﺍﺳﻢ ﺩﻋﺎ ﻛﻦ ﺁﺧﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺑﻬﻮﻧﻢ
ﺣﺎﻟﻢ ﺭﻭ ﺍﮔﻪ ﺑﭙﺮﺳﻲ ﺧﻮﺑﻪ ﺗﻌﺮﻳﻔﻲ ﻧﺪﺍﺭﻩ
ﭼﻮﻥ ﺑﻼﺗﻜﻠﻴﻔﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺁﺧﻪ ﺗﻜﻠﻴﻔﻲ ﻧﺪﺍﺭﻩ
ﻧﻜﻨﻪ ﺍﺯﻡ ﺑﺮﻧﺠﻲ ﺗﺸﻨﻪ ﺍﻡ ﺗﺸﻨﻪ ﻱ ﺑﺎﺭﻭﻥ
ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﺎ ﻣﺎ ﺩﻭﺭﻳﻢ ﺑﻴﮕﻨﺎﻫﻴﻢ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺗﺎﻣﻮﻥ
ﺑﺪ ﺟﻮﺭﻱ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﻩ ﻣﻦ ﻭ ﮔﺎﻫﻲ ﺍﺗﻔﺎﻗﻲ
ﺗﻮ ﺍﮔﻪ ﻧﺒﺎﺷﻲ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﻣﻮﻧﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺎﻗﻲ
ﻣﻲ ﺩﻭﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺎﺯﻳﺎﻱ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻪ
ﺭﻭ ﻗﺸﻨﮕﺎ ﺧﻂ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺯﺷﺘﺎ ﺭﻭ ﺑﺮﺍﻡ ﻧﻮﺷﺘﻪ
ﺑﺎﺯ ﻛﻪ ﺍﺑﺮﻱ ﺷﺪ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺑﻐﻀﺘﻢ ﻭﺍﺳﻢ ﻋﺰﻳﺰﻩ
ﺍﻣﺎ ﺍﺷﻜﺎﺕ ﺭﻭ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭ ﻧﺬﺍﺭ ﺍﻳﻨﺠﻮﺭﻱ ﺑﺮﻳﺰﻩ
ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻃﺎﻗﺘﺖ ﺗﻤﻮﻡ ﺷﺪ
ﺑﺎﻗﻴﺶ ﻭ ﺑﮕﻢ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ ﮔﺮﻳﻪ ﻫﺎﺕ ﻛﻠﻲ ﺣﺮﻭﻡ ﺷﺪ
ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺠﻴﺒﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﭘﻴﺸﻢ ﺑﺸﻴﻨﻲ
ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺑﻜﻨﻢ ﺗﻮ ﺗﻮ ﭼﺸﺎﻡ ﻋﺸﻖ ﺭﻭ ﺑﺒﻴﻨﻲ
ﻳﺎﺩﺗﻪ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ ﺳﺎﺩﻩ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻳﻢ
ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﭼﺸﻤﻪ ﻱ ﺷﻔﺎﻑ ﺭﻓﻊ ﺗﺸﻨﮕﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻳﻢ
ﻳﻪ ﺩﻓﻪ ﻳﻪ ﻣﻬﻤﻮﻥ ﺍﻭﻣﺪ ﻋﻘﻠﻢ ﺭﻭ ﻳﻪ ﺟﻮﺭﻱ ﺩﺯﺩﻳﺪ
ﺩﻝ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺭﻭﺵ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ ﺍﺯ ﻫﻤﻮﻥ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪ
ﺍﻭﻟﺶ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺩﻟﻢ ﺭﻭ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻪ
ﻳﺎ ﺩﻟﻢ ﮔﻮﻝ ﭼﺸﺎﻱ ﺭﻭﺷﻨﺶ ﺭﻭ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﻪ
ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺩﻳﺪﻡ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺩﻳﻮﻭﻧﻪ ﺗﺮ ﺷﺪ
ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻢ ﻭ ﺩﻟﺖ ﺍﺯ ﻗﺼﻪ ﻱ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺷﺪ
ﺍﻭﻟﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻳﻪ ﺣﺴﻪ ﻳﺎ ﻳﻪ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺳﺎﺩﻩ
ﺍﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻋﺸﻘﻪ ﺁﺧﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﺵ ﺯﻳﺎﺩﻩ
ﺗﻮ ﺑﺎﺯﻡ ﻃﺎﻗﺖ ﺁﻭﺭﺩﻱ ﻣﺚ ﭘﻮﻧﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ ﭘﺎﻳﻴﺰ
ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺗﻮ ﺳﻔﻴﺪﻩ ﻣﺎﺟﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻏﻢ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ
ﺑﺪ ﺟﻮﺭﻱ ﺩﻳﻮﻭﻧﺘﻢ ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻦ ﺍﻳﻦ ﺍﻋﺘﺮﺍﻓﻪ
ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﺗﻮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﻦ ﺩﻝ ﻭ ﻛﻼﻓﻪ
ﻣﻲ ﺩﻭﻧﻢ ﻓﺮﻗﻲ ﻧﺪﺍﺭﻩ ﻭﺍﺳﺖ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻦ
ﻣﻲ ﺩﻭﻧﻢ ﻭﺍﺳﺖ ﻳﻜﻲ ﺷﺪ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﻣﻦ
ﻣﻲ ﺩﻭﻧﻢ ﺩﻭﺳﻢ ﻧﺪﺍﺭﻱ ﻣﺚ ﺭﻭﺯﺍﻱ ﮔﺬﺷﺘﻪ
ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺧﻮﻧﺪﻡ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎﺕ ﻳﻪ ﻛﺴﻲ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﻧﻮﺷﺘﻪ
ﺍﻣﺎ ﺭﻭﺡ ﻣﻦ ﻳﻪ ﺩﺭﻳﺎﺳﺖ ﭘﺮﻩ ﺍﺯ ﻣﻮﺝ ﻭ ﺗﻼﻃﻢ
ﺳﺎﺣﻠﺶ ﺗﻮﻳﻲ ﻭ ﻣﻮﺟﺎﺵ ﺧﻨﺠﺮﺍﻱ ﺣﺮﻑ ﻣﺮﺩﻡ
ﺁﺥ ﭼﻪ ﻟﺬﺗﻲ ﺩﺍﺭﻩ ﻧﺎﺯ ﭼﺸﻤﺎﺗﻮ ﻛﺸﻴﺪﻥ
ﺭﻓﺘﻦ ﻳﻪ ﺭﺍﻩ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﻭﺍﺳﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺮﺳﻴﺪﻥ
ﻣﻦ ﻛﻪ ﺁﺳﻤﻮﻥ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻳﻪ ﻣﺎﻫﻪ
ﺳﺮﺯﻧﺶ ﻧﻜﻦ ﺩﻟﻢ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻭﻥ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻫﻪ
ﺗﻮ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻱ ﻗﺸﻨﮕﺖ ﺧﻮﻧﻪ ﻱ ﺻﺪ ﺗﺎ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺱ
ﺗﻮ ﻛﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻃﻼﻳﻴﺖ ﻭﺍﺳﻪ ﻣﻦ ﻋﻤﺮ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺱ
ﺑﻴﺎ ﻭ ﻣﺜﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺟﺰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺷﻚ ﻛﻦ
ﻣﻦ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﻡ ﺑﻴﺎ ﻭ ﺑﻬﻢ ﻛﻤﻚ ﻛﻦ
ﻣﺮﯾﻢ ﺣﯿﺪﺭﺯﺍﺩﻩ