من اگر چه بندگی را به خدا رسانده باشم

من اگر چه بندگی را به‌خدا رسانده باشم
همه بنده‌ام خدایا به تو می‌رسد خدایی
به کمند خود که صید دل عاشقان مسکین
به‌نواز از آن اسیری برهان از این رهایی
به‌ستاره‌ای سحر کن ره وادی شب من
که سپیده سر بر آرم به دیار روشنایی
به نوید آشنا و به صدای پای عاشق
در و دشت، نینوا کن به نوای آشنایی
به طواف کعبه، سنگ محک ریاضتت بود
که جدا شدیم از هم من و زاهد ریایی
بکشان به عاشقانم که کشی به جرم عشقم
مگرم نه وعده دادی که کشی و بر سر آیی
غزل عراقی ای دل نه چنان دمی گرفته است
که تو دم زدن توانی دگر از غزل‌سرایی
شب هجر بود و شمعم به زبان شعله می‌گفت
تو به‌سوز شهریارا که تو سازگار مایی

#استاد_شهریار