ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍی ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎی ﻭﺟﻮﺩﻡ تنگ ﺷﺪﻩ،

ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍی ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎی ﻭﺟﻮﺩﻡ تنگ ﺷﺪﻩ،
ﺑﺮﺍی ﺷﻴﻄﻨﺖ ﻫﺎی بی ﻭﻗﻔﻪ،
ﺑﻴﺨﻴﺎلی ﻫﺎی ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻩ،
ﻧﺎﺯ ﻭ ﻛﺮﺷﻤﻪ ﻫﺎی ﻣﻦ ﻭ ﺁﻳﻨﻪ
ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﻭ بی ﺩﻟﻴﻞ،
ﺑﺮﺍی ﺁﻥ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﻣﻬﺎﺭ ﻧﺸﺪنی!
ﺣﺎﻻ ﺍﻣﺎ،ﺩﺧﺘﺮﻙ ﺣﺴﺎﺱ ﻭ ﻧﺎﺯﻙ ﻧﺎﺭنجی ﺩﺭﻭﻧﻢ ﭼﻪ بی ﻫﻮﺍ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻩ!
ﭼﻪ ﻗﺪی ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻃﺎﻗﺘﻢ!ﺿﺮب اﻫﻨﮓ ﻗﻠﺒﻢ ﭼﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﻣﻨﻄقی ﻣﻴﺰﻧﺪ!
ﭼﻪ ﺷﻴﺸﻪ ﺍی ﺑﻮﺩﻡ ﺭﻭﺯی،ﺣﺎﻻ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺨﺖ ﺷﺪﻥ ﻫﻢ ﺭﺿﺎ ﻧﻤﻴﺪﻫﻢ!
ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺷﺪﻥ می ﺍﻧﺪﻳﺸﻢ،ﺍﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻧﺶ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ!
ﺟﺎی بستنی یخی ﻫﺎی ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻛﻮﺩکی ﺍﻡ ﺭﺍ ﻗﻬﻮﻩ ﻫﺎی ﺗﻠﺦ ﻭ ﭘﺮ ﺳﻜﻮﺕ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ!
ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻟﺤﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﻢ ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ ﺟﺪﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﻴﺒﺮﻡ …
ﺩﺭ ﺍﻭﺝ ﺷﺎﺩی ﻫﻢ ﻗﻬﻘﻬﻪ ﺳﺮ نمی ﺩﻫﻢ! ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺍﻛﺘﻔﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ!
ﭼﻪ ﭘﻴﺸﻮﻧﺪ ﻋﺠﻴﺒﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻠﻤﻪ “ﺧﺎﻧﻢ” !!!
ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺳﻤﺖ می نشیند.ﺗﻤﺎمی ﺳﺮ ﺧﻮشی ﻭ بیﺧﻴﺎلی ات ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﻭﺯﻧﻪ ﻭﻗﺎﺭ ﻭﻣﺘﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺭﻭی ﺷﺎﻧﻪ ﺍﺕ می ﮔﺬﺍﺭﺩ!
ﻧﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﻪ! ﻓﻘﻂ ﺧﺪﺍ ﻛﻨﺪ ﻭﺯﻧﺸﺎﻥ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻧﺸﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮﻙ ﺣﺴﺎﺱ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺩﺭﻭﻧﻢ ﺯﻳﺮ سنگینی ﺁﻥ ﺑﻤﻴﺮﺩ …
امروز شاید روز من نباشد، اما من همان دختر دیروزم