پیمانه خاک ما از غم پر است. سهم بزرگی داریم این روزها از

پیمانه خاک ما از غم پر است. سهم بزرگی داریم این روزها از خبرهای بد... تاوان کدام گناه است؟ نمی دانم. در مراسم خاکسپاری یکی از شهیدان فاجعه قتلهای زنجیره ای، گلشیری بود گمانم که گفت آن قدر عزا سرمان ریخته که وقت نداریم عزاداری کنیم.
تلخ‌روزهای بدی است، دوران حکمرانی مرثیه هاست. دوران زشت اندوه و تکیدن از هجوم غم. دل مادرمان - ایران زیبا - خون است، هر روز به زخمی تازه. بی مرهم و نوازشی، نه از حکمرانان که دلی در گرو مهر این خاک و مردمش ندارند، نه از سوی مردم که ... بگذریم.
حالا هزار حرف مانده که بزنیم، هزار سئوال، هزار درد. حالا هزار آواز غمگین بر گلوی مادران و زنان و پدران و فرزندان مانده. کاش کسی بود که می شد به او اعتراض کنیم و مطمئن باشیم که کر نیست. چه بیکس مانده ای ایران، چه مُلک بی خدای بی پادشاه بی عدالتی.... زخم تازه مبارکت باد، مادر. حرفی نمانده، جز آرزویی که امیدی به برآورده شدنش نیست: آرامش. خدا کند که ابرها ببارند، سبک شویم، قبل از این که زورمان به بغضمان نرسد. همه ما، عروسک های سوخته و کشته شده ايم. فقط هنوز خبرش را نگفته اند...