تو سن ۲ سالگی بابامو از دست دادم

تو سن ۲ سالگی بابامو از دست دادم
نمیدونم چشکلی زندگی کردم
ولی همیشه دلم میخواست
مثل دوستام بابام بیاد دنبالم
معنی بابا داشتن و نفهمیدم
یعنی کلن اینجوریم که
بابا داشتن حس خوبیه
حتی اگه بابایی بچشو دوست نداشته باشه
بازم بچشه و همچنان دلم میخواست بابام بود
ولی بد اخلاق بود فقط بود کلی از همون دو سالگی ترس از دست دادن آدمای زندگیمو دارم شاید که فردا بلند شم و اونا منو نخوان:)
خلاصه منم آدمم نمیخوام ترحم کنید فقط درک کنید زندگی یه دختر بدون پدر خیلی سخته خیلی؛ بابایی ۱۴ ساله نیستی و هر سال داغ دلم بیشتر میشه دوست دارم
بابای قهرمانم:)!