باید آنقدر بروی و برگردی، باید آنقدر سرت به سنگِ بی تفاوت

باید آنقدر بروی و برگردی، باید آنقدر سرت به سنگِ بی‌تفاوتی و بی‌‌رحمیِ آدم‌ها بخورد و آنقدر درد بکشی تا بفهمی آدم‌ها چیزی که تو فکر می‌کنی نیستند! که آدم‌ها دقیقا همان‌چیزی‌اند که فکرش را هم نمی‌کنی.
باید در سخت‌ترین شرایطت با آدم‌هایی که دلسوز و متفاوت و عزیز تصورشان می‌کردی مواجه شوی تا زهر تلخ بی‌تفاوتی‌شان را بچشی و بفهمی آن‌ها نه تنها دلسوز تو نیستند، که تماشای اندوه تو، حالشان را بهتر می‌کند.
باید آنقدر بروی و برگردی تا جایی از مسیر برسی به این نتیجه که نباید برای کسی که نه نگران تو می‌شود، نه برای داشتن تو تلاشی می‌کند و نه با اندوه و دردهای عمیق تو به هم می‌ریزد، نگران باشی و زمان و احساست را بیهوده تلف کنی.
باید خودت تجربه کنی و خودت به این باور و این نتیجه برسی و خودت عمیقا دل بکنی از آدم‌های اشتباه، وگرنه هر حرف و نصیحتی، بی‌فایده‌ست.