کِیف می کنی دنیا؟

کِیف می‌کنی دنیا؟
که بعد از اینهمه ناملایمتی و
رنج و اتفاق، هنوز می‌خندیم؟
تو سخت می‌گیری و ما آستانه‌ی
طاقتمان را بالا می‌بریم،
تو محدود می‌کنی و ما رهاتر می‌شویم،
تو مسدود می‌کنی و ما راه‌های تازه
پیدا می‌کنیم.
ما در تاریک�� می‌مانیم، ولی نور را
از یاد نمی‌بریم،
ولی با سیاهی اُخت نمی‌شویم.
تو به خودت قول بده ما را از پا در بیاوری،
ما هم از رو نمی‌رویم و قول می‌دهیم
قوی‌تر باشیم.
ما را شبیه به درخت آفریده‌اند،
که شاخه‌هامان را می‌بُری و قد می‌کشیم،
و هزار نهال از بریده‌هامان جوانه می‌زند.






‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌