پس باید تنها می ماند، تنها خاکستر می کرد و به تنهایی خیره

پس باید تنها می‌ماند، تنها خاکستر می‌کرد و به تنهایی خیره به طلوعی دیگر می ماند.
طلوعی غم‌زده، طلوعی که بهانه ای بود برای انتظار نگاهش را کشیدن!