میگه که:

میگه که:
ای دلبری‌ات دلهره‌ی حضرتِ آدم،
پلکی بزن و دلهره‌ام باش دمادم!
پلکی بزن از پلک تو الهام بگیرم
تا کاسه‌ی تنبور و سه تاری بتراشم
هر ماهِ ته چاه، نشد حضرت یوسف،
هر باکره‌ای هم نشود حضرت مریم،
گاهی عسلم، گم شدن رَخش بهانه است
تهمینه شود همدم تنهایی رستم . .
تهمینه شود بستر لالایی سهراب
تهمینه شود یک غم تاریخی مبهم؛
تهمینه ی من، ترس من این است نباشد
باب دلت این رستمِ بی‌رخشِ پر از غم!
این رستم معمولی ساده که غریب است،
حتی وسط ایل خودش در وطنش بم؛
ناچاری از این فاصله‌هایی که زیادند،
ناچارم از این مردن تدریجی کم کم
هر جا بروم شهر پر از چاه و شغاد است!
بگذار بمانم . . که فدای تو بگردم
من نارون صاعقه خورده تو گل سرخ؛
تو سبز بمان من به درک من به جهنم:)!
#دلبر‌