« به نام چشمانت »

« به نام چشمانت »

یک نفر همیشه به امید پرستیدنت نفس میکشه.
خب!

دزیره ام تموم شد هم شهری:)
بریم یه سر به هبیتیت و اهالیش بزنیم.
نفس عمیقی میکشم و ترقوه مو لمس میکنم.

لمس صفحه ی اخر ... من و بیرون نمیکشه از این دنیا

« نه. من شدم عضوی از شهری به نام « دزیره کلاری »
«.. من ... میجنگم با هانسونگ های شهرم»
... میرسم به اوژنی قصم.

می شم ژولیت شکست ناپذیر صاحب قلبم:)
بیرون میام از دل طوفان...
میرم تا یروزی بشم راوی داستان تو... :)

دوباره مرور میکنم خاطرات و... میخندم باخنده هاشون
اشک میریزم با گریه هاشون. :)
اون فریاد بالای کوه و جار میزنم شهر ...
انقد میگم تا سر و پا گوشن مردم شهر:)
میگم از درد عشقی که دشمن کم نداشت..


از پریزاد و مرد قصه گو.

از چکاوک و دو رگه ی لعنتیش :) ^

لبخند مارسی!

از پاپا سالیوان و... بیماری خاطره ها... :)

از اون ... آچای بی تهیونگ

ببوسش تا بمیرم اوژنی :)
این دیالوگ و اون سکانس ها ...
محاله از ذهن من پاک بشه:)

کی فکرشو میکرد برسه به اینجا..؟

معتاد نیکوتین سیگار ...
فقط واسه ی لحظه ی دور شدن

از اقیانوس🌊
نا آروم
چشماش ...🤍
این که میگن عشق واقعی ی حس فرازمینیه
راسته :)
وگرنه چند تا آدم سالم و به مرز جنون نمی کشوند :)

میخندی اوژنی؟ اوژنی میخندی؟


دزیره میگفت :
انسان نمیتونه
دلیل خواستن و نخواستن هاش و برای خودش تعیین کنه.


در مورد ادم ها...
من تو رو میخوام همینقدر ساده... :)

ᴀɴᴅ ᴋɴᴏᴡ ᴛʜɪs

ʏᴏᴜ ᴀɴᴅ ᴅᴇsɪʀᴇᴇ
ᴀʀᴇ ᴀʟᴡᴀʏs ᴀ ᴘᴀʀᴛ.

ᴏғ ᴍᴇ. ᴛʜᴀᴛ ɪs ᴍɪssɪɴɢ ғʀᴏᴍ ᴍᴇ:) 🌊
ᴛʜᴇ ᴇɴᴅ :)



..
_ پناهگاه پریزاد

«+مارسی جای عاشقی نبود، ولی حداقل ما تلاشمونو کردیم»


#دزیره_کلاری